Kardeşlerim, Aşklarım ve Ben
 

Kardeşlerim, Aşklarım ve Ben

Göçmen kuşlar yuvalanmış
Mavi, kaçak sabahlara.
Öpüşler korkulu,
Korkular kaçak günlerle sevişmede…

Mavisi fırtınaya tutuklu aşkların,
Rengi üşümelere sarmalanmış,
Sevmek hasrete düşmüş,
Sevmek yaban ellere vurmuş kendini…

Bir düş ki sorma,
Sıtma nöbetlerinde bütün uykular,
Ve ağırıma gidiyor böyle yaşamak,
İlk kardeşten bugüne,
Son kardeşin tortusu düşmüş içime…

Hangi pencere açık,
Rüzgar, hangi camdan yalıyor yatağımı,
Gözlerimi ne bürümüş,
Ne gün ölmüşüm ben,
Bıçak kesmez suskunluklarımla…

Ne yana ağlarım ben,
Neyin haricindeyim şimdi,
Hangi renk düşmüş payıma…

“Tellere takılan uçurtmam” olmadı hiç,
Soğuk günlerim çoktu,
Alnımdaki ateşi saymazsak…
Baba ölülerim oldu çokça,
Düğüm düğüm ağıt,
Yerin dibinde, mermer yüzlü…
Bulduğumu sandığım şey, kaybettiğim kendimdi,
Geceler uzaktı,
Geceler yoktu…
Ne vardı ki Çetirge dağının ötesinde…

Toprağın doğurduğu oğullardık biz,
Kendi kanımızı emdik…
Ve öğrendim ki topraktan doğmak sancıdır.
Ve öğrendim ki yaşamak acıdır,
Ve öğrendim ki aşklar acıdır,
Ve öğrendim ki kardeşlik acıdır…

Nebi Aydın