[Tufan]

Yürekten dökülen kırıklar parçalamasın....
Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım bu günlerde...
Sadece susuyorum ve uzaktan izliyorum bir
sevdanın hazin intiharını... Dirhem dirhem kan damlıyor
açık yaralarımdan ve her damlada bir umut eksiliyor
damarlarımdan...

Susmak yakıştı sanırım bana artık kimse yadırgamıyor
beni ve suçlamıyor seni sevdigim icin ... Beni unutanı
unutamadığım için ayıplamıyor kimse...
Yüzümde mutluluk denen maske dilimde yalandan sevda şarkıları
ve hiç gelmeyecek güzel günleri beklermiş gibi yapıyorum...

Ağlamıyorum artık halka açık mekânlarda... Hiçbir çaba
sarf etmiyorum sadece susuyorum... Herkes bir anlam
katıyor susuşuma her kafadan bir ses çıkıyor... Kimileri
“delirmiş bu” diyor kimileri “aklı başına gelmiş” kimileri
“unuttu artık” diyor kimileri “ölsede unutamaz” ben ise


sadece susuyorum...

Ne varsa yaşamak istediğim içimde yaşıyorum...
Kimi zaman geceyi bekliyorum maskemi çıkarmak için kimi
zaman bir deniz kıyısına atıyorum kendimi yada adını
yolunu bilmediğim caddelere... Hüzünlerimle baş başa
kalıyorum kendim olabilmek için acılarımla yüzleşiyorum...
İçime akıttığım gözyaşlarını denize boşaltıyorum kimseler görmeden...





Yitirdiğim umutlarımın arkasında türküler yakıyorum
kimsenin bilmediği... Giden sevgiliye şiirler okuyorum
kafiyesiz beklide anlamsız yada benden başka kimsenin
anlayamayacağı... Özlemlerimi özgür bırakıyorum
salıveriyorum gökyüzüne belki özlediğime giderler
kendilerini gösterirler ve tarif ederler özlenene nasıl
özlendiğini ama nafile özlemlerimde dilsiz benim gibi
onlarda suskun artık...


Eski ve kimsenin bilmediği yerlere sakladığım resimlere
bakıyorum herkesin yaktığımı sandığı hatıralarla baş başa
kalıyorum hatıralar da suskun ve bendeki resmin artık
bana bakmıyor... Hasretlere kafa tutuyorum cesaretim
yok aslında ve güçsüzüm karşısında ama dedim ya


kendim olmak için mecburum buna...
Kendime bakıyorum uzaktan isyanlarım bile suspus olmuş
kendi halinde... Hesap bile soramıyorum artık sevgiden...
Birkaç soru var aslında dilimde neden severken onsuz
oldum? Neden o onu sevmeyene gitti? Ölümüne sevilmek
varken neden sevgi dilenmek istedi anlayışsız ellerden?


Pardon ama aşk iki kişilik değimliydi iki kişinin derdi neden
bir bana yüklendi? Peki şimdi nerde neden unuttu her
şeyi? Hanilerle devam eden ve uzayıp giden ama bir türlü
sorulamayan sorulsa da cevaplanmayacak sorularım...
Gece güne dönmek üzereyken takıyorum yine maskemi
ve suskunluğumu geçiriyorum bedenime...


İnsan içine karışıyorum herkes gibi görünmeye
çalışıyorum... Hüzünleri özlemleri gözyaşlarımı
aldanışlarımı ve düş kırıklarımı saklıyorum kimsenin
bilmediği yerlere... Unutmasam da unutmuş gibi
yapıyorum... Ve yine suspus oluyorum...
Bilsin istemiyorum kimse içimde “keşkeler” ile başlayan
isyanlar olduğunu anlasınlar istemiyorum görsünler
istemiyorum acılarımı... Satır aralarına gizliyorum
yaşamak isteyip te yaşayamadıklarımı konuşmak isteyip
te anlatamadıklarımı... Sıradan cümleler kullanmaya
dikkat ediyorum anlasın istemiyorum kimse gerçekte ne
anlatmak istediğimi ne fırtınalar koptuğunu içimde ne
hesaplaşmalar yaşadığımı kendimce bilsinler


istemiyorum...

Söylenmemiş ve yaşanmamış o kadar çok şey var ki
içimde sana dair hepsini suskunluğuma hapsediyorum
satır aralarına gizliyorum sana söylemek istediklerimi...
Bir bilsen bir anlayabilsen neler haykırıyor

suskunluğum...

Anlamayacak olsan da ben yine susuyorum ve
noktalıyorum cümlelerimi...
Maskem yüzümde gece güne dönmek üzereyken bende
kalabalık yalnızlığıma feryatlar içindeki suskunluğuma ve
sahte bana geri dönüyorum...
Suskunluğun en acımasız olduğu zamanlardayım sadece


susuyorum…