Arkadaş
 

Savaşın en kanlı günlerinden biri. Asker, en iyi arkadaşının az ileride kanlar içinde yere düştüğünü gördü.
*İnsanın başını bir saniye bile siperin üzerinde tutamayacağı ateş yağmuru
*altındaydılar. Asker teğmene koştu ve:
*- Teğmenim. Fırlayıp
*arkadaşımı alıp gelebilir miyim?..
*Delirdin mi? der gibi baktı teğmen...
*- Gitmeye değer mi?. Arkadaşın delik deşik olmuş. Büyük olasılıkla
*ölmüştür bile.. Kendi hayatini da tehlikeye atma sakın..
*Asker ısrar etti ve teğmen "Peki " dedi.. "Git o zaman.."
*İnanılması güç bir mucize. Asker o korkunç ateş* yağmuru altında arkadaşına ulaştı. Onu sırtına aldı ve koşa koşa
*döndü. Birlikte siperin içine yuvarlandılar. Teğmen, kanlar* içindeki askeri muayene etti.. Sonra onu sipere taşınan arkadaşına döndü:
*- Sana değmez, hayatini tehlikeye atmana değmez,demiştim. Bu zaten ölmüş..
*- Değdi teğmenim. dedi asker..
*- Nasıl değdi? dedi teğmen. Bu adam ölmüş görmüyor musun?..
*- Gene de değdi komutanım. Çünkü yanına
*ulaştığımda henüz sağdı..
*Onun son sözlerini duymak, dünyaya bedeldi benim icin..
*Ve arkadaşının son sözlerini hıçkırarak tekrarladı:
*- Jim!.. Geleceğini biliyordum!.. demişti arkadaşı... Geleceğini* biliyordum..