Çevrimdışı

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Adıyaman’ın dar, taşlı sokaklarından yükselen sabahın sessizliği, 7 yaşındaki Süleyman’ın hayatını sonsuza dek değiştirecek bir sessizlikle karışıyordu. Evlerinin o küçük bahçesinde, annesi ve babasının çığlıkları hâlâ kulaklarında yankılanıyordu. Ardından gelen o kanlı karanlık… her şey bir anda yok olmuştu. Süleyman, küçük kız kardeşi Sevda’nın elini sıkıca tutarak gözlerini kapattı; gözlerini açtığında, dünya çoktan değişmişti.

Yetimhane, Süleyman ve Sevda için bir sığınak oldu; ama güvenli bir liman değil. 7 yaşından 17 yaşına kadar geçen yıllar, yalnızlığın, sessizliğin ve tuhaf işaretlerin gölgesinde geçti. Süleyman sık sık geceleri uyanır, rüyasında bir şeylerin kendisine fısıldadığını hissederdi. Rüyalar belirsizdi; gölgeler hareket ediyor, sessiz fısıltılar kulaklarına doluyordu. Ama ne anlama geldiğini çözemiyordu. Kimse de anlamasını sağlayamazdı; işaretler, sadece ona yön veriyor, onu geleceğe hazırlıyordu.

Yetimhaneden ayrıldıkları gün geldiğinde, Süleyman 17, Sevda ise 15 yaşındaydı. Sokaklar onları yutmuş, parklar ve cami avluları yeni evleri olmuştu. Geceyi geçirmenin yollarını ararken, açlık ve soğukla mücadele ediyorlardı. İnsanların fark etmediği şey ise, Süleyman’ın gözlerinde beliren tuhaf ışık, çevresindeki gölgelerin onun varlığından haberdar olduğuydı.

Bir gece, tam hırsızlık yapacakken, karşısına yaşlı bir adam çıktı. Uzun sakalları ve derin bakışlarıyla Süleyman’a bakıyor, hiçbir şey söylemeden bir adım geri duruyordu. “Gel evime,” dedi adam, sesi hem yumuşak hem de emredici. Süleyman, bir an duraksadı ama açlığın ve merakın etkisiyle adımı attı.

İbrahim, yalnız yaşayan bir hüddamdı; bilgisi ve gücü, yılların birikiminden süzülmüştü. Evine giren Süleyman, ilk başta sadece sıcak bir yemek ve dostane bir gülümseme buldu. Ama İbrahim’in gözlerinde bir şey daha vardı: onu fark eden, bekleyen, yönlendiren bir işaret… Süleyman henüz anlamadı; bu işaretler, onu bir gün Hüddamlığa götürecekti.

Rüyalar ve işaretler ise azalmadı. Geceleri, Süleyman’ın odasının köşelerinde gölgeler dans ediyor, sessiz fısıltılar kulaklarını dolduruyordu. Ama bu sefer korktuğu bir şey yoktu; çünkü farkında olmadan, bir yolun başlangıcındaydı.

Ve böylece, Süleyman’ın hayatı trajedi ile başlayan, rüyalar ve gizemli işaretlerle devam eden, sokaklardan İbrahim’in rehberliğine uzanan bir yolculuğa adım atmış oldu. İnsanlara yardım etme, karanlıkla yüzleşme ve kendi kaderini keşfetme yolculuğu henüz başlamıştı.

__________________