[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]



İbrahim’in ölümü, Süleyman’ın yüreğinde derin bir boşluk bırakmıştı; ama bu boşluk yerini keskin bir kararlılığa ve adalet arzusuna bırakmıştı. Melike ve Sabur yanındaydı, sessizlikleri bile güven veriyordu. Süleyman, artık kendi başına hareket edebilecek güçteydi ve İbrahim’in öğrettikleriyle birleşen intikam ve sorumluluk ateşi, onu berzah alemine sürükledi.

Berzah’a geçişi, alışılmadık bir deneyimdi: İbrahim’in rehberliğiyle gözlerini kapattı, dizlerini İbrahim’in dizlerine yasladı. “Gözlerini aç,” dedi İbrahim. Bir anda boşluktan süzüldü, rüzgâr yüzünü yaladı, etrafındaki sis ve ışık oyunları onu sarstı. Melike’nin enerjisi sabit tutuyor, Sabur sessizce yanında yürüyordu.

Berzah’da Süleyman ilk iş olarak cin padişahı Mürre ile görüştü. Padişahın gözleri derin ve soğuk, ama bir bilgelik ışıltısı vardı. Süleyman kararlılıkla konuştu: “İkinci bir savaş gerekiyor. Bana cin askerleri ve destek verin, hazırlık yapmak istiyorum. Artık kaybedecek zamanımız yok.” Mürre, kısa bir sessizlikten sonra başını salladı: “Dikkatli ol, genç Hüddam. Gücün büyüyor, ama düşmanların sinsiliği de öyle. Hazırlan, plan yap, acele etme. Biz senin yanındayız; ama herkes her an yanında olmayacak.”

Bu konuşmanın ardından Süleyman, berzahın içinde ilk denemelerini yaptı. İnsanlara yardım etmeye devam etti; bu sırada musallat olmuş bir çocuk vakası ortaya çıktı. Çocuk yanlışlıkla karanlık bir tılsıma dokunmuş ve içine kötü bir varlık girmişti. Süleyman çocuğun odasına girdiğinde ortam boğucu, karanlık ve ürperticiydi. Çocuğun gözleri boşluğa bakıyor, nefesi düzensizdi. Süleyman önce dua etti, sonra ellerini çocuğun üstüne koyarak bir ritüel başlattı: Karanlık enerjiye karşı Kuran’dan ayetler okudu, tılsımı sahneye uyguladı ve cinin direncini kırmak için ruhuna hitap etti. Melike ve Sabur uzaktan destek verdi; Melike enerjiyle çocuğu korurken, Sabur cadı ve cin işaretlerini etkisiz hâle getirdi. Çocuğun çığlıkları ve gölgelerin dansı ürpertici bir sahne oluşturdu ama sonunda cin çocuğun içinden çıkarıldı, huzur ve normal nefes geri geldi. Süleyman derin bir nefes aldı; hem kendini hem çocuğu korumanın verdiği tatmin ve sorumluluk hissi içini doldurdu.

Berzah’da bir gece daha geçti. Mürre ile yapılan konuşma, müslüman cin askerlerinin koordinasyonu ve hazırlıklar, Süleyman’ın strateji planlarını oluşturmasına olanak sağladı. O artık hazırdı; düşman klanlar sinsice planlarını yaparken, o da berzahın bilgeliği ve kendi öğrenimleriyle karşı saldırıya hazırlanıyordu.

Süleyman’ın sessiz bir yemin etmesiyle sona erdi: “Adalet için, zulme karşı, İbrahim’in anısı için hazır olacağım.” Melike ve Sabur yanında duruyordu; yardımcıları ve dostlarının desteğiyle başlayacak olan savaşın merkezine taşıyacak güçteydi.