[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]

Sabahın ilk ışıkları evin odalarını doldururken, Süleyman sessizce namazını kıldı. Pencereye takılan hafif rüzgâr, Berzah’ın tanıdık huzurunu taşıyor gibiydi. Daha önceki musallat vakasının ardından evde bir dinginlik vardı ama rüyadaki işaret hâlâ aklında yankılanıyordu; bir gün emaneti teslim alacak kişi ortaya çıkacaktı ve onun için hazırlıkların başlaması gerekiyordu.

O sabah kapı hızlı bir şekilde çalındı. Sabur kapıyı açtı ve yaşlı bir kadın yanında kızını getirdi. Çocuk korkmuş, gözleri çakmak çakmak bakıyordu; görünmeyen bir el onu sürekli sıkıştırıyor, ürkütüyordu. Süleyman hemen durumu fark etti: karanlık bir musallat etkisi vardı ve zaman daralıyordu.

Süleyman Berrak’a bakarak, “Sen odanda bekle, ben halledeceğim,” dedi. Ama Berrak sessizce başını sallamadı. Küçük bir kararlılık parıltısı gözlerinde belirdi ve babasına doğru yürüdü. “Ben yardım edebilirim,” dedi kararlı bir sesle. Süleyman bir an tereddüt etti; gözleri onun yaşını hatırladı ama bakışlarındaki olgunluk ve ışık, küçümsenemeyecek bir güç işaret ediyordu.

Çocuğun etrafındaki karanlık yoğunlaşmış, Ammar cinleri onu sıkıştırıyordu. Berrak ellerini kaldırdı ve farkında olmadan dua etmeye başladı. Sesi neredeyse kendi kendine fısıldanıyordu ama etkisi anında hissediliyordu. Musallat, Berrak’ın ruhsal enerjisiyle titreşmeye başladı, sanki karanlık onun gücüne direnemiyordu. Süleyman şaşkın ama dikkatli bir şekilde kendi duaları ve hüddam teknikleriyle destek verdi. Sabur hazırlıklarını sessizce sürdürüyordu.

Berrak ellerini hafifçe sallayarak karanlık varlıkların ritmini bozuyor, musallatı etkisiz hâle getiriyordu. Çocuğun yüzü yavaş yavaş rahatladı, gözlerindeki korku yerini güven ve şaşkınlığa bıraktı. Süleyman, kızının artık sadece yanında duran bir çocuk olmadığını, aktif olarak musallatla mücadele edebildiğini fark etti.

Olay sona erdiğinde, Berrak hâlâ titreyen elleriyle ama dimdik duruyordu. Melike yanına yaklaşarak hafifçe gülümsedi, “Zaman burada senin hızına yetişemiyor artık,” dedi. Berrak sessizce gülümsedi; gözlerindeki ışık, hem Berzah’a hem dünyaya bağlanan yolu daha da güçlendirmişti.

Süleyman pencereye yürüyüp hafif rüzgârın yüzüne dokunuşunu hissetti. Çocuğun annesi minnetle Süleyman’a baktı, ama asıl şaşkınlık ve hayranlık, Berrak’ta idi. O artık sadece korunan değil, kendi gücünü fark eden ve kullanabilen bir ışık kaynağıydı. O gün, sessizlik içinde geçen bu musallat olayı, Berrak’ın büyüme yolculuğunun ilk sınavı olmuş, hem Süleyman hem Berzah için ilerideki büyük olayların habercisi olmuştu.

Süleyman, Berrak’a yaklaştı ve gözlerine bakarak sessizce sordu: “Gerçekten… bu kadar güçlü olduğunu fark ettim mi?”

Berrak hafifçe gülümsedi ve başını dik tutarak yanıtladı: “Evet baba… artık sadece yanında duran çocuk değilim. Artık ben de karanlığı karşılayabilirim.”

Süleyman derin bir nefes aldı, gurur ve hayranlık karışımı bir bakışla kızını sardı. “O zaman hazır ol… çünkü daha büyük sınavlar bizi bekliyor.”


Berrak, babasının elini tuttu ve hafifçe sıktı. “Hazırım,” dedi. Süleyman da kızına hafifçe gülümseyerek, “Sen okuluna gitmelisin, teşekkür ederim,” dedi.