Çevrimiçi

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Süleyman artık Asaf’ı evine almıştı. Evin bir köşesindeki boş odayı baştan düzenlemiş, duvarına küçük bir elif harfi asmıştı.
“Bu, her şeyin başlangıcı,” demişti Asaf’a.
O günden sonra ev, sadece bir yuva değil; bir okul, bir sığınak ve bir emanetin büyüdüğü yer olmuştu.

Okulda Günler

Asaf ve Berrak artık aynı şehirde, aynı okuldaydılar. Asaf yedi yaşında, ilkokul birinci sınıfa başlamıştı, Berrak ise beş yaşında, ana okuluna gidiyordu. Aralarındaki yaş farkı iki yıl olarak korunuyordu.

Her sabah Süleyman onları kapıdan uğurlarken içinden dua ederdi:
“Allah’ım, bu iki emaneti sen koru. Biri nur, diğeri o nuru taşıyacak ellerdir.”

Günler geçtikçe Süleyman, Asaf’a ilmin temellerini anlatmaya başladı:
“Önce okul, sonra ilim,” diyordu. “Önce akıl, sonra sır. Önce nefis, sonra kudret.”
Asaf sessizce dinliyor, bazen anlayamadığı cümlelerde başını eğip dua ediyordu. Süleyman onun bu hâlini görünce, çocukluğunu hatırlardı; aynı yalnızlık, aynı derinlik, aynı inatla doğruya yönelme arzusu…
İçinden geçirirdi:
“Benim gibi bu da, gecenin sessizliğinde büyüyecek.”

Berrak, Asaf’ın yanında kendini sakin hissediyor, onun sessizliğinde huzur buluyordu. Aralarındaki bağ kısa zamanda güçlenmişti.

⸻

Berzah’ta Çatlayan Sessizlik

Sabur’un uyarısı doğru çıkmıştı. Berzah âleminde karışıklık başlamıştı.
Zuzula ve Yakaza kabileleri, Asaf’ın alınışını “dengenin bozulması” olarak görmüş, karanlık bir ittifak kurmuşlardı.
Onların fısıltıları artık rüzgâr değil, bir fırtınanın öncüsüydü.

Müslüman cinler, Berzah’ın sınırlarında nöbet tutuyordu. Sabur, Süleyman’a haber gönderdi:
“Efendim, bu sefer öfke büyüyor. Bu, yalnızca Berzah’ta kalmayacak. Dünyaya da yankısı olacak. Savaş kaçınılmaz.”

Süleyman, secdeden kalktığında gözleri parlıyordu.
“Allah’ın izniyle, biz adaletin yanındayız. Karanlık ne kadar gürlerse gürlesin, sonunda susar.”
Eliyle tespihini sıkıca tuttu.
“Hazırlanın Sabur, bu savaş hem Berzah’ın hem dünyanın imtihanı olacak.”

⸻

Savaşın Başlangıcı

O gece gökyüzü değişti. Berzah’ın kapıları aralandı, iki âlemin sınırı ince bir perde gibi titredi.
Zuzula ve Yakaza kabileleri saldırıya geçti. Gök yeşil ve kırmızı ışıklarla doldu; her kıvılcım bir çarpışmanın yankısıydı.
Süleyman dua ederken bir yandan da sabırla ayetler okuyor, nurdan zincirler oluşturuyordu.

Cabir, ön saflardaydı. O güçlü, cesur ve imanlıydı.
“Allah için savaşanlar ölmez,” dedi ve Sabur’un yanına geçti.
Savaşın tam ortasında, karanlık bir dalga onu vurdu.
Sabur dönüp baktığında Cabir’in vücudu nurla parlıyor, ardından yeşil bir kan süzülüyordu.
“Cabir!” diye haykırdı.
Ama Cabir gülümsüyordu, son nefesinde fısıldadı:
“Biz ölmedik Sabur… sadece ışığa döndük.”

Süleyman diz çöktü, gözlerinden yaş süzüldü.
Kalbinden dua etti:
“Ya Rabbi, onu şehit yaz. Çünkü o senin rızan için savaştı.”

O an gökyüzü bir anlığına aydınlandı. Berzah’ın fırtınası dinecek gibi oldu. Karanlık ordular geri çekilmeye başladı.
Sabur, yaralı halde Süleyman’ın yanına geldi:
“Efendim… kazandık. Ama Cabir…”
Süleyman gözlerini kapadı:
“Biliyorum Sabur… o artık şehitlerdendir.”

⸻

Zeyd’in Gelişi

Savaş bitmişti ama Berzah hâlâ titreşiyordu.
Padişah Mürre, tüm Müslüman cinleri büyük toplantıya çağırdı. Süleyman da oradaydı.
Salonun ortasında uzun, güçlü bir varlık belirdi. Tek kolu dirsekten kısaydı ama aurası diğerlerinden çok daha parlaktı.
Padişah Mürre seslendi:
“Bu, Zeyd. Allah’a sadakatle hizmet etmiş bir Müslüman cindir. Cabir’in emaneti olarak seni koruyacak, Süleyman.”

Zeyd başını eğdi, Süleyman’ın önünde diz çöktü:
“Efendim, sizinle savaşmaya ve hizmet etmeye hazırım. Tek kolum eksik ama kalbim tam.”

Süleyman elini Zeyd’in omzuna koydu.
“Eksik olan kolun değil, niyetindir. Bizim ordumuz imanla tamamlanır.”

Sabur da oradaydı; gözleri dolu, kalbi buruk.
“Cabir’in yokluğunu hiçbirimiz dolduramayız,” dedi.
Süleyman başını eğdi:
“Doğru. Ama onun emaneti artık bizde. Işığı sönmeyecek.”

⸻

Asaf’ın Duaları

O sırada dünyada, Asaf sessizce odasında ağlıyordu.
Elindeki küçük muskayı sıkıca tutmuş, başını dizlerine dayamıştı.
Annesini, babasını, o karanlık evi hatırlıyor, hıçkırıklarını bastıramıyordu.
Ama her seferinde Süleyman’ın sesi kulaklarında yankılanıyordu:
“Korkma evladım. Dua ettikçe korku gider, geriye yalnızca nur kalır.”

Asaf avuçlarını açtı, gözyaşları arasından mırıldandı:
“Allah’ım… ailemi affet. Onları senin nuruna al. Ve beni de onlara layık bir kul eyle.”

O anda odanın duvarında hafif bir titreme oldu.
Kısa bir meltem geçti, sanki bir yerden “Âmin” sesi duyuldu.

Sabah olduğunda Süleyman, Berzah’tan döndü. Yorgundu ama gözleri huzurluydu.
Asaf ve Berrak kapıda onu bekliyordu.
Asaf koşup boynuna sarıldı. Süleyman gülümsedi, ellerini çocuğun başına koydu.
“Artık senin vaktin yaklaşıyor evladım,” dedi.
“İlim, emaneti taşıyanın kalbine iner. Hazır ol.”

Evde sessizlik vardı ama o sessizliğin içinde yeni bir çağın yankısı hissediliyordu.
Bir şehit verilmiş, bir savaş kazanılmış, bir emanet büyümeye başlamıştı.

__________________