[Tanem]

[Üye Olmadan Linkleri Göremezsiniz. Üye Olmak için TIKLAYIN...]


Gece şehri sessiz bir örtü gibi kaplamıştı. Süleyman, yolda kendisine gelen notların ardından iyice endişelenmiş, kritik bazı kararlar almak zorunda kalmıştı. Bu kararlar, hayatını ve çevresindekilerin kaderini değiştirebilecek nitelikteydi. Öncelikle Berrak ve Melike’yi bir süreliğine Berzah alemine göndermeye karar verdi; ne kadar kalacaklarını şimdilik söylemedi, sadece güvenlikleri için gerekliydi.

O sırada üniversiteli Gamze’nin başına gelen karanlık olaylar, Süleyman’ın dikkatini çekti. Gamze, siyah uzun saçlı, yeşil gözlü ve epilepsi hastası bir kızdı. Üniversitenin son sınıfındaydı ve arkadaşlarına, cinleri görebildiğini söylemişti. Ama kimse ona inanmıyordu. Bugün onları evine davet etmişti: Ayça, Begüm ve Damla. Başlangıçta sıradan bir akşam gibi yemek yiyip sohbet ettiler, kahkahalar ve anılarla eğlendiler. Ancak gece ilerledikçe, arkadaşlar sormaya başladı: “Hani cin çağıracaktın, Gamze? Bizi mi kandırıyorsun?”

Gamze, kararlılıkla gülümsedi: “Korkmazsınız, eğlenceli olacak. Sadece gözlerinizi kapatın ve bana güvenin.”

Salonun ortasında küçük sehpanın üzerine, cin çağırma malzemeleri yerleştirilmişti: etrafını saran mumlar, sembollerle çizilmiş tuz halkaları, bir kase su ve üzeri garip işaretlerle yazılmış kağıtlar… Gamze arkadaşlarıyla el ele tutuştu, gözlerini kapattı ve sihirli sözleri fısıldamaya başladı.

“Gel ey gölgelerin efendisi, karanlıkların arasında saklanan güç… Kapılarını aç ve bana kulak ver. Bu evin enerjisiyle senin varlığını çağırıyorum. Gel, görünüp etkini göster, ama sadece burada ve şimdi!”

Sözcükler havada titreşti, mumlar titrek bir ışık saçtı. Bir karanlık ses duyuldu; arkadaşlar ürperdi. Begüm, korku ve öfkeyle fısıldadı: “Gamze, bizi kandırıyorsun, bu bir şaka olmalı!”

Gamze cevap vermedi. Birden odanın köşesinden devasa bir gölge yükseldi; ifrit, belalı ve ölümcül bir cin formunda. Sessizliği parçalayarak etrafa yayılan bir korku bulutu yarattı. Arkadaşlar dehşet içinde kaçmaya çalıştı, ama ifrit onları tek tek yakaladı. Vahşice saldırdı; Ayça, Begüm ve Damla birkaç saniye içinde yaşamını yitirdi. Gamze, korku ve şaşkınlık içinde hayatta kaldı ama neyi nasıl atlattığını anlamadan kendini sokağa attı, yardım isteyen çığlıklar attı.

Hiç kimse durmadı; sokak boş ve sessizdi. Ta ki yaşlı bir amca pencereden onu görene kadar. “Kızım, ne oldu?” diye seslendi. Gamze, titreyerek olan biteni anlattı. Amca onu tutup güvenle Süleyman’a götürdü.

Süleyman, olayları dinlerken derin bir nefes aldı. “Tamam,” dedi sessizce, “bunu birlikte çözeceğiz.” Gamze’nin titreyen ellerini tuttu, ona nasihat verdi: “Korkuların seni esir almasın, Allah’a güven ve gözlerini karanlığa değil, ışığa çevir.”

Gamze’nin kabusu sona ermişti; artık güvenli ellerdeydi. Süleyman, görevini tamamlamış olmanın verdiği huzurla, Berzah alemine gitmek üzere hazırlandı. Berrak ve Melike’yi ziyaret etti, onları koruma ve gözetleme görevini yerine getirdi.

Eve döndüğünde kapının eşiğinde gizemli bir kağıt buldu. Üzerinde yazanlar sadece şunlardı:

“Ebruyu, artık sen bile yardım edemezsin. Çok az kaldı.”

Ne olduğu belirsizdi; Süleyman’ı derinden düşündürdü. İçeri girerken aklı doluydu, yanında Asaf geldi. Bir süre olayları değerlendirdiler, sonra Hamza ve Sabur da yanlarına katıldı. Plan yapmaları gerekiyordu; çözüm için bir yol bulmak, strateji geliştirmek…


Ebru’nun gizemli notu Süleyman’ı düşündürmeye devam ediyordu; Melike ve Berrak Berzah aleminden geri döndükten sonra, aradan bir yıl geçmişti; zaman öylesine sessiz ve hızlı aktı ki, Süleyman bile farkına varamamış, bir yıl sessiz ve derin bir gölge gibi aradan süzülüp gitmişti.