[Liaaa]

Sultan Âlemgîr, Hindistan Timuroğulları (Gurkânîler) hükümdarları arasında, ibadet ve bakımından mümtaz bir padişah idi. Daima Allâh’dan korkar; haramdan son derece sakınır ve ekseriyetle oruçlu bulunurdu. Şecaat, tahammül ve isabetli görüşte eşsiz idi. En büyük gayreti bid’atleri yok etmek yolunda idi. Âlemgîr 3 Mart 1707’de vefat ettiğinde 90 yaşını az geçiyordu.

Vasiyetinde “Saltanatın ana direği, dahilde olan her şeyi bilmektir. Bir anlık gaflet uzun pişmanlıklar doğurur. Ben dünyaya eli boş geldim, yine öyle gidiyorum. Cenazem için külfetli masrafa girmeyiniz.” demiştir.

Âlemgîr Şah, memleketin ileri gelen âlimlerinden Şeyh Nizameddin başkanlığında büyük bir heyete Hanefî mezhebinin temel kaynaklarından Fetâvâ-yı Âlemgiriyye ve Fetâvâ-yı Hindiyye adları verilen kitabı hazırlattı ve memleketin her tarafında tatbik ettirdi. Bunun için o zaman oldukça yüksek bir meblâg olan 200 bin rupi sarfetmiştir.

Sekiz senede hazırlanan bu kitabın mukaddimesinde hazırlanışı ile alakalı şu malumat vardır:

“Gerçekten fıkıh ilmi, hidayetle dalâletin arasını hakkıyla ayıran bir ilim ve amellerin kıymetlerinin bilindiği en doğru terazidir. Bu ilim derin denizler gibidir ve derinliğinin sonu yoktur. Fıkıh sahasında, tasnif edilmiş pek çok kitaplar vardır. Lâkin herkes bunlardan istifade edememektedir.

Sultan, âlimlerden en sahih rivâyetleri içinde toplayan, rivâyetlerin kuvvetlisini, zayıfını birbirinden seçip ayıran bir kitap hazırlamalarını istedi. Âlimler, hemen madenlerinden cevherleri çıkarmaya başladılar.

Kitabın tertibinde, Hidâye’nin tertibi esas alındı. Ekseriyetle “Zâhirü’r-rivâye” fetvâları alındı. “Nevâdir” fetvâlarına pek az iltifat edildi. Bunu da ancak bir meselenin cevabı zahirü’r-rivâyede bulunmadığı zaman “müftabih” kaydı olana başvuruldu. Tekrarlar terk edilmiş, ancak bir meselede kabul gören iki görüş varsa ikisi de alınmıştır.”