[Desmont]

Yavuz, sert mizaçlı olduğu kadar şair ruhluydu. Birçok şiirleri vardır. Bu yüzden şiir ile ifade edilen duygulara ehemiyet verirdi. Mısır’ın fethinden sonra uzunca bir müddet Kahire’de kalınması, devlet erkanının ve askerin canını sıkmaya başladı. Fakat bu durumu padişaha bildirmeye kimse cesaret edemiyor du. Birgün çok sevdiği Kemalpaşazade Ahmed Efendi ile konuşurken:-Mısır’da ve asker arasında neler oluyor?-İyilik, Sultanım. Yalnız dün Nil nehri kenarında iki askerin şöyle bir türkü söylediklerini duydum:

Nemiz kaldı bizim mülk-i Arabda Cihan halkı kamu ayş ü tarabda Nice biz dururuz Şam ü Haleb’de Gel ahî gidelim Türk illerine

Yavuz bir hayli düşündü, fakat hiçbir şey söylemedi. Birkaç gün sonra İbn-i Kemal’e:-Geçen gün bana söylediğin türküyü sen mi uydurdun?-Evet Sultanım...Yavuz bu cevaba kızmadı ve Kemalpaşazade’ye 500 altın vererek, hemen şu emri verdi:-Ordu hazırlansın, İstanbul’a dönüyoruz...