Yalnızlığın Hafifliği
Ozan ne demiş; “yalnızlık paylaşılmaz/ paylaşılsa yalnızlık olmaz” (1)Yalnızlık gerçekten paylaşılamaz mıdır? Yalnızlığın gerçek deryası çıkışsızdır; yolu/yordamı olmadığından bunu hiç kimse gösteremez. Böyle olunca yalnızlık ilk görünüşte paylaşılmaz olarak algılanacaktır. Başka bir ozan diyor ki; “yalnız insan merdivendir/ hiçbir yere ulaşmayan” (2) Paylaşım temelinde türler arasında ve diğer türlere göre daha fazla sosyalleşen tür olarak insan türü yalnızlık ve paylaşım olguları ile karşı-karşıya bulunmaktadır. Olay ve olguları kategorize eden, onları ögelerine göre ayrıştıran ve tanımlayan insan, dil ve iletişim araçlarını kullanarak tanımlayabildiğini iletmekle bir yönü ile tanımladığı olguyu paylaşıma açmış sayılır. Bu paylaşımın gerçekleşebilmesi için anlaşılabilir olmasına gerek vardır. Paylaşım sosyal bir süreç olduğuna göre en-az iki kişinin varlığına gereksinim duyar. Bir-adada-yapayalnız yaşayan insan bedenli bir canlı insan sayılamayacağına göre, sosyalliği içinde insanın yalnızlığı paylaşım olgusu ile zıtlaşma eğilimini taşımaktadır. Bu zıtlık, bireyde kendini gösteren ve fakat sosyal bir karakteri olan yalnızlık olgusunun iki ayrı yönünün anlaşılmamasından/ ya da anlaşılmak istenmemesinden kaynaklanmaktadır. Özne/birey olmak özünde tekil olmayı ifade eder; ancak bu öznellik, içinde bulunduğu diğer öznellikler ile bir anlam ve öneme sahiptir. Öznenin bu anlam ve önemi yitirmeden tekil kalmayı sağlayabilmesi onun yalnızlığını görüp, benimseyip diğer öznelere karşı-koyması ile olanaklıdır. Bu haliyle yalnızlık, bizatihi kişi ve toplum arasındaki var-oluşun paylaşılması anlamını kazanır. Bedenen insana benzeyen bir canlının bir adada yapayalnız olması durumunda bu canlı yalnız sayılacak mıdır? Böyle bir canlı insan tanımına uymadığı gibi, yalnız da sayılmayacaktır. Bu durum açık bir şekilde yalnızlığın sosyal bir olgu olduğunu göstermektedir. Tekil olarak insanın bu sosyal olguyu yüklenmesi ona ağır gelmektedir, aşılmaz bir duvar gibi önüne dikilerek onu korkutmaktadır. Çoğu kez yalnızlık olgusu yanlış tanımlanarak iletişimsizlik ile özdeşleştirildiğinden, farklı dillerle konuşulan çoğul içindeki farklılaşma bir tür yalnızlık olarak algılanmakta ve değerlendirilmektedir. Oysaki, bu durum, bir yalnızlık değildir. Aynı sözcüklerle farklı dilerin konuşulduğu iletişimsizlik, farklılaşma olarak ayrışan ve fakat yalnızlık sayılmaması gereken bir sosyal olgudur. Yalnızlık bu durumun ötesinde bir yerlerde aranmalıdır. Gerçek yalnızlık, aynı sözcüklerin, aynı dillerle, aynı anlamlar yüklenerek iletişimin var-olduğu zeminde yaşanır. Bu durum bir-diğerine oldukça zıt görünse de, yalnızlık olgusuna farklı bir yapı kazandırır. | 