[Ruj]

Türkçedeki Yunanca kelimeler çok fazla. Hatta günlük kullanılan kelimelerin önemli kısmı Yunanca kelimelerden oluşuyor.

Köken olarak çoğunlukla Yunanca olan kelimeler:

Yiyecek ve içecekler;

Ahtapot Htapodi,
Cacık Ermenice
Bulgur Bligouri,
Çiroz Tsiros,
Çipura Tsipura,
Çinokop Tsanokopi,
Ihlamur Flamouri,
Izgara Skara,
Hamsi Hamsini,
İspinoz Spinos,
İstakoz Astakos,
İstavrit Stavritis,
İstridye Stridi,
Iskorpit Skorpios,
İspendik Standiki,
İspinoz Spinos,
Izgara Skara,
Janbon Zambon,
Kokoreç Kokoretsi,
Karides Garides,
Kaymak Kaimaki,
Kaşar Kaseri,
Kurabiye Kurambies,
Levrek Lavraki,
Midye Mydi,
Orfoz Rofos,
Palamut Palamida,
Pasta Pasta,
Pide Pita,
Pirzola Brizola,
Sardalya Sardela,
Sazan Sazani,
Sucuk Soutzouki,
Şeker Zachari,
Teleme (beyaz peynir),
Uskumru Skumbri,


Çoğu Yunancadan Türkçeye geçmiş olan Meyve, Sebze ve Bitki isimleri:

Açelya Azalea,
Ananas Ananas,
Anemon Anemonis,
Bamya Bamia,
Barbunya Barbunia,
Biber Piperi,
Bulgur Bligouri,
Fasulye Fasoulia,
Fulya Fulia,
Ispanak Spanaki,
Karanfil Karafilli,
Kayısı Kaisi,
Kestane Kastano,
Kiraz Kerasi,
Krizantem Krisantemi,
Köknar Kukunari,
Lahana Lahano,
Limon Lemoni, Hint Avrupa dilinden
Mandalina Mandarini,
Manolya Manolia,
Mantar Manitari,
Marul Maruli,
Maydanoz Maidanos,
Muşmula Mousmoula,
Ökaliptus Ev-Kalips,
Papatya Papadia,
Patates Patates,
Pırasa Praso, Hint Avrupa dilinden
Portakal Portokali,

En Sık Kullanılan Yunanca-Rumca Malzeme, Eşya ve Alet isimleri:

Anahtar Anahtari,
Balyoz Balios,
Cımbız Tsimpida,
Çengel Tsingeli,
Çember Tsemperi,
Fener Fanari,
Fırın Fournos,
Fincan flitzani,
Fıçı Foutsi,
Fırça Fırtsas,
Gübre Kopria,
Halat Halati,
İskemle İskemle,
Istaka Steka,
Izgara Skara,
Kavanoz Kavanos,
Kemer, Kamára,
Kerpeten Karfi
Kiler Kelari,
Kilit Klidi
Kiremit Keramidi,
Kova Kouvas,
Kümes Koumesi,
Kutu Kouti,
Lamba Lampa,
Makara Makaras,
Masa Mesá,
Mangal Mangali,
Namlu,
Olta Olta,
Pabuç Papoutsi,
Patik Patiki,
Sünger Sfungari,
Semer Samari,
Tuğla Toublo,
Vernik Verniki, ve binlerce böyle kelimeler.

Yunanca isimler:

Açelya Azalea,
Akasya (Yeniden doğuş),
Ata-Athan (Ölümsüz),
Bora Bora,
Defne (Bir ağaç),
Delfin (Yunus balığı),
Demet Demati,
Dilara Diara
Eda (Jenerasyon),
Eflatun (Açık mor),
Esmerelda (Zümrüt),
Elmas (Kıymetli taş),
Fidan (Yeni yetişen körpe ağaç),
Fide: (sebze veya körpe çiçek),
Filiz Filizi,
Fulya (Bir çiçek),
Funda Funda,
İdil (Kır hayatını konu edinen yazı veya şiir),
İlay-İlke (Işık),
Kiraz (Meyve ismi),
Manolya Manolia,
Melinda (Nazik),
Melisa (Bal arısı),
Menderes (Akarsu yataklarının dolanbaçlı kısmı),
Merve-Merme (Parlayan),
Methe (Nazik-İnci),
Papatya Papadia,
Pelin Pelini,
Poyraz (Kuzeydoğudan esen soğuk rüzgar),
Saba (Sebalı),
Selen-Selin (Ay),
Sibel (Kahin-Nasihatcı),
Talya (Neşeli),
Temel (Yapıt için açılan çukur, Dayanak),
Yasemin Yasemi,

ve daha onlarca böyle isimler. Bu isimler Anadoluda en sık kullanılan isimlerdir hemde.

Günlük Yunanca kültürel sözcükler:


Asparagas,
Bre,
Despot,
Efendi,
Faso fiso,
Felek,
Fiske,
İzmarit,
Kalpazan,
Kaparo,
Karavana,
Katakulli
Kerata,
Külüstür,
Manav,
Paçavra,
Paydos,
Zevzek.

Bugün Akdeniz, Karadeniz ve Egeliler örneğin lahana ve kiraz kelimelerini ve diğer birçok kelimeyi Yunanca söyleniş tarzıyla söylerler. Yani hala kendi dillerinde söylerler ama bazı insanlar bu yörenin halkına sitem eder neden kelimeleri düzgün telaffuz edemiyorlar diye fakat bu insanlar aslında gerçek söyleniş tarzıyla o kelimeleri telaffuz ediyorlar.

ÖZELLİKLE BUGÜN KARADENİZDE VE EGEDE YAŞLI KÖYLÜLER ESKİ YUNANCA ŞİVESİYLE KONUŞURLAR; GELDUK, CİTTUK, CEZDUK, KAÇDUK GİBİ.
Bugün Türkçe denilen dilde sadece Ermenice, Yunanca 7000-8000 kelime olduğu tahmin ediliyor ve bu kelimeler Yöre halkı tarafından Türkçe kelimeler olduğu sanılıyor. Bugün Anadolunun heryerinde yöresel kelimeler vardır bunların çoğu Yunanca, Rumca, Ermenice kelimelerdir.
Bu kelimeler diğer dillere geçmiş olsada çoğunlukla Yunancadır. 1920’lerde kelime kökenlerini araştıran Etimoloji bilimide yasaklanmıştır ki Anadoludaki insanlar hangi kökenli sözcükler kullandıklarını öğrenemesin.


TDK sözlüğünde 80.000.

Hepsi o kadar mı?
Evet.
Hayır. İddia ediyorum ki, Türkçede sadece ad olarak 70 milyon sözcük vardır! Hadi bilemedin Ahmet, Mehmet, Ali, Ayşe, Fatma gibi mükerrer olanları çıkaralım, geriye kalsın 50 milyon, bizim ad olarak sözcük hazinemiz budur.
Bakın şimdi, aşağıdaki sözcükleri konuşmada ve yazmada kullanıyoruz değil mi:

Hayat, izahat, külliyat, sadakat, sıhhat, itimat, hakikat, üstat, itaat, muhatab, inzibat, edebiyat, ispat, irtibat, kanaat, tabiat, kainat, vukuat, şecaat, zevat, safahat, mahsulat, heyhat, tezat, dikkat, berbat, evlat.

Peki, hepimizin anası, bacısı, kızı, kız kardeşi, halası, teyzesi, ninesi, komşusu, hocası olanlar içinde şu adlar yok mu:

Mevhibe, Berna, Betül, Beyza, Büşra, Esra, Ferah, Füruzan, Handan, Haslet, Melda, Hicran, Melahat, Nezahat, Nebahat, Müzeyyen, Nermin, Rezzan, Rüçhan, Şehrazat, Vildan, Vuslat, Asiye, Atıfet, Azimet, Fitnat, Güleser, Huriye, Mehlika, Müjgan, Mihriban, Lamia, Adalet, Afet, Ahu, Derya, Fazilet, Güzide, Hamiyet, Kevser, Muazzez, Mukadder, Nalan, Müşerref, Mürüvvet, Necla, Nezafet, Pakize, Rahime, Reyhan, Sabahat, Semahat, Şükufe.

Şimdi bu kelimeler ad olarak yaşıyor mu, yaşıyor. Bu insanlarla her gün birarada mıyız, biraradayız. Hani 80.000 kelimemiz vardı? Bırakalım bu uyduruk lafları. Herkesten rica ediyorum, bütün bu adların yüzü suyu hürmetine günlük konuşma ve yazılarımızda gözümüzün önüne onları getirip adlarını sıfat olarak da, eylem olarak da kullanalım. İşte Türkçe budur arkadaşlar, ne ferah ne rezzan ve ne şehrazat bir dil! Bu adla bu canlı varlıklar oldukça dilimizin nebahat azimeti kıyamete kadardır. Bir dilin üstünlüğü, rüçhanı, sayıysa işte sayı, anlatım zenginliğiyse işte zenginlik.