“Geceye aşık olmak.

Yerde kırıştırılmış sayfaların ruhunda yatıyor bir insan. Kırıtırıp atan kişi, kırıştırılıp atılan kişi oldu. Şair bugün yazdı aşkı, her gün olduğu gibi…

Hatırladı geçmişini, çıkardı öznesini. Vurdu bir kez daha kalemine hunharca. Kalem kırıldı, öznesi kaçtı, parmaklar karıştı.

Hangisine koşacağını bilemedi yazar. Hepsi koştu özgürlüğüne yazardan. Kalem de, mürekkepte uzaklaştı adamdan, herkes gibi.

Varsın gitsin. Ben yine bana selam veren mehtap’ıma bakarak içerim cigaramı, çakır kafayla severim manzaramı. Herkes gitsin, o ışık kalsın bende. İnleyen sokakların tınısını hissetmek nedir bilirmisiniz ? Her adımda bir hatıranın kalbine saplanışını ? Bilmeyin. Çok acıtıyor. Kulağımdan kan geldiği günler, gözlerimin fark etmeden dökdüğü damlaları hatırlarım ben. Bilmeyin, görmeyin… Bırakın at gözlüğünüz takılı, kulaklarınız tıkalı kalsın dostlar. Gözleriniz kısıkken görmek, kulaklarınız tıkalıyken duymak daha güzeldir. İnsanlar ölü. Hepsi ölü. Ölü kalın. Ben yaşadım. Yaşarken yürüdüğüm yollar cam kırıklarıyla doluydu. Bütün canımı, kanımı, cam kırıklarına döktüm. Helal-i hoş olsun.

Güneş doğuyor.

Ben batıyorum…

Hoşçakal. .”