Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Elimizde ne kaldı yaşadığımız aşklardan?
Birkaç buruk gözyaşı,tebessümle hatırladığımız güzel anılar,özel günlerde yada sürpriz şekillerde aldığımız hediyeler
,acı,hayal kırıklığı,bol bol üzüntü keder...
Tüm aşkların sonu hüsran,gözyaşı ve kalp kırıklığı değilde ne ki?
Hepsi birbirinin kopyası önce müthiş bir şekilde başlayan duyguların yükselişi, sonra olağan bir alışkanlığın getirdiği bir duraklama,
heyecanın bitmesiyle başlayan bir gerileme ve ertelenemeyen son çöküş...
Ya acaba aşk çok çabuk tükenen bir duygu mu?
Yoksa bizlermi her hoşlantıyı aşk sanarak gözümüzde yüceltiyoruz?
Her boşa söylenen 'seni seviyorum' kelimesiyle biraz daha yozlaşıyor,biraz daha basitleşiyor,biraz daha değersizleşiyor herşey.Sevmek hakikatende o kadar kolay mı?
Muhtaçız aşka yada o heyecanı hissetmeye açız.
İlk hisse delicesine bağlanıyoruz; sarıp sarmalayıp büyütüyoruz içimizde.Aslında bunu bizde biliyoruz ama düşünmek işimize gelmiyor.
Dedimya açız sevgiye.Muhtaçız......
Kendimizi aşık olmak zorunda hissediyoruz.
Değilsek bir yanımız hep eksikmiş gibi geliyor bize.
Aranmak istiyoruz,hatırlanmak,önemli sayılmak,birisi için vazgeçilmez olmak.
Oysa her hayal kırıklığıyla kendimize güvenimiz biraz daha azalıyor.Biraz daha değersizleşiyoruz kendi içimizde.
Şu koca Dünya'ya ve insanlara olan güvensizliğimiz biraz daha artıyor....
Soruyorum sizlere sevdinizde ne oldu?
Elinizde ne var şimdi?
Kalp ağrılarından başka ne kazandınız aşktan?
Yada aşkı güzel yaşamanın-yaşatmanın sırrı nedir?
Ne yapmak lazım o güzel duyguların bitmemesi ve içimizde hep yeşermesi için?Bilen varsa anlatsın.....
alinti