Umutsuz Yalnızlıklarım
Karanlık gökyüzü, ay yarım,
Yıldızların yok olmuş,
Sisler içinde kalmış bir yanım.
Eteğine sığınmış sanki düşecek,
Amanos’ un yamacından umutlarım.
Üzerime gelirdi mavisi çöktüğünde,
Parlardı, teker, teker, yıldızlarım,
Her geçen zamanla yok oluyor ay,
Kayboluyor gece karanlığında aydınlıklarım.
Daha çok var sabaha, ışıksız yaşanmışlıklarım.
Ne kötü bir zaman, sislerin arasından,
Geçiyor, üzerime, üzerime geliyorlar,
Ben ne kadar kaçarsam kaçayım, yaşadıklarım.
Zor, tırmanılmaz ki zirvesine yamacın,
Dizilmiş inci gibi kondular da vicdanım.
Yok oldu hayatları, yaşarken sevdalıların.
Olmayacak anlaşıldı sabah sisler içinde kalacak,
Yaşamaya devam, umutsuz yalnızlıklarım.