Bir türlü hepsine bakma fırsatı bulamadığım 4307 okunmamış mailimin arasından gözüme çarptı. Okumanızı tavsiye ederim ve de sonunda istendiği gibi Dua etmenizi de...

----

Kucuk bir cocukken televizyonda gordugum reklamlarin bazilari cok etkilerdi beni. Ozellikle Mayis ayi yaklastikca cocuklarin yazdigi hikayelerle annelerini "Yilin Annesi" sectirmek. Her yil bu reklamlari gordukce kagidi kalemi elime alip yazmaya baslardim. Hicbirini gondermedim ama.

Mektubu bitirdigim aksam annem hep terlik firlatti arkamdan. O terliklerden akrobatik hareketler ile kactiktan hemen sonra mektubumu yirttim, kizdim anneme. Bir yil sonra tekrar yaptim bunu. Kizginliklarim hic uzun surmedi ama. Zarfi yirttiktan hemen sonra anneme olan kizginligim gecti. Icimden gecen, "sen yilin annesi olama da gor gununu" seklindeydi sanirim.

O kadar yaramaz bir cocuktum ki simdi kizamiyorum kadincagiza. Televizyona 3 metreden fazla yaklasamadik asla, yayilan radyasyonun bizde zararlari oldugunu dusundu. Kola yasakti bizim evde, fast food un asla ismi gecmezdi. Sigara evimizde olmadi, alkol ise yasaklarin listesinde ilk siradaydi. Gida boyasi katilan urunler market sepetimize giremedigi icin marketlerde cok gozyasi doktum. En buyuk fobisi olan kanserden bizi korumak icin tum zararli olabilecek urunleri yasakladi. Gizlice aldik kardesimle, eve gelmeden yedik hemen ve hic belli etmemeye calistik. Universiteyi kazandigimda annem once sevincten agladi, sonra uzaga gidiyorum diye agladi. Hatta yeterince calisamadim da evden cok uzaklastim diye kendini sucladi hep. Eve donuslerimde ilk gun ayrilmadik hic, ikinci gun kavga ettik eve ugramadim.

Is yerinde veya arkadaslarimla birlikteyken aradiginda fazla konusmadim telefonda. Kapattim hemen. Disarida beni cocuk gibi sevdiginde bozuldum ona. Benim yerime dusunup planlar kurdugunda hep kizdim.

Asker cocuguyum ben. Babam kizdigi zaman, anneme sigindim, o bana kizinca ise siginacak liman bulamadim. Simdi bende askerim. Acemi birligine giderken en cok annem agladi. Sonra guneydogu'ya gorevlendirildim babam vatanin her yeri aynidir dedi, annem agladi. Gecenlerde tartistik, onu aramamanin en buyuk ceza oldugunu dusundum ve bir hafta boyunca aramadim. Son uc gundur konusuyoruz artik.

Dun aldigim haberin bende olusturdugu etkiyi anlatamam size. Annem kanser ve benim bunu bildigimden habersiz.

Dunyam yikildi bir anda. Yolun ortasinda agladim once. Kaldirimin kenarina coktum. Hickira hickira agladim. Gizlemeden, utanmadan agladim. Askerdeyim ve ona cok uzagim. Yapabilecegim bir seyler vardir diye her yere telefon ettim doktoruna ulasmak icin cok cabaladim ama hastane kurallari buna izin vermedi. Anlamadi telefonu acanlar beni. Sizin anneniz var mi? Sorusuna cevap veremedi hicbiri, sesimin tonu kizginliktan daha cok caresizlikle doluydu.

Internetten bulabildigim bir mail adresine yazdim. Doktor bey lutfen beni bilgilendirin basligiyla yazdigim mail e belki cevap gelir diye geceyi uyumadan gecirdim.

Tum arkadaslarimdan dua istedim. Musluman, Hiristiyan, Yahudi, Budist, Ateist veya digerleri hic fark etmez benim icin. Inandiginiz seye dua edin, annemin buna ihtiyaci var diye yalvariyorum. Simdiye kadar hep baskalarinin sevdiklerine ugrayan bu hastalik simdi benim annemde.
Daha onceleri duydugumda sadece "uzgunum" dedigim bu illet simdi annemi sarmis.

Doktoruna ulasabilmek icin saatlerimi harcadim. Konustum bugun. Askerlik suremin bitisinde gec kalabilecegim soylendi. Sizden istegim Uludag Universitesi Onkoloji Servisindeki annem icin dua etmeniz. Bunu yaparken bu hastalikla mucadele eden herkes icin de dua edin.

Yalvariyorum size.
Siddetle dualariniza ihtiyacim var.