Siz kurumayı bekleyen eski nehirlerdiniz,onlar karsuyu olup, kavrulan kalbinize aktılar.. Saçlarının dalgalarında savrulan bir çift sandal oluverdi gözleriniz. Oysa onlar hep yere baktılar . Siz aç bebeklerdiniz,üveydi tüm sevgilileriniz onlar özlediğiniz kucaktılar. Siz bilendikçe körleşirdiniz onlar pamuk kınlı keskin bıçaktılar. Siz çizik çiziktiniz,güldükçe incelirdiniz ..Onlar tepeden tırnağa dudaktılar. Siz koca koca adamlardınız.. Onlar zamana inat, nasıl da çocuk,nasıl da ufaktılar. Sevmelere kıyamaz,kıskandıkça kıskanırdınız.. Herkese haram,size haktılar. Siz bir tatlı söze bin
acı ömür biçerdiniz.. Onlar severken cesur,beklerken korkaktılar. Siz beklenmeyi dilerdiniz,gitmeye yeltenirdiniz.. O an ıslak ıslak baktılar,üstelik çırılçıplaktılar. Adları dilinizden düşmezdi artık, yoksa onlar, tatsızdı tüm sofralar.Onlar aşınız,tuzunuz,balınızdılar Velhasıl damaktılar... Siz bir kış gecesi sokağa bırakılmış evli barklı adamlardınız.. Onlar hem sağanak hem sığınaktılar. Siz elinize yüzünüze bulaştırırdınız ihanetlerinizi bilmezdi onları kimseler, balkonlarında salınan çarşafları gibi apaktılar. Siz akıl sır erdiremezdiniz,herkese iç dökerdiniz.. Onlar sadece sarmaşıklarla sırdaştılar, bu yüzden bu kadar kıvraktılar. Siz gün be gün eridiniz,özledikçe inceldiniz onlar tövbekârdılar, şimdi size de yasaktılar. Siz dağlara çıktınız,denizler aştınız unutamadınız ..Döndünüz bir de baktınız.. Onlar kalbi şaşan adamlara yeni kavşaktılar. Siz taş kesilirken o yumuşak bedenleriyle onlar Bir yabancıya yataktılar... Siz kendinizi kemirdiniz,küfürbaz yeminler edindiniz.. Oysa hayalinizde hala,ak gelinliğe al duvaktılar. Siz 'Kafiyeli Kadınlar' şiirinde, çelimsiz bir özneydiniz onlar hep zengin uyaktılar... Ah bilmediniz,siz hiç bilmediniz onlar ki onlar: Sadakate uzak aşka tuzaktılar..