Vaktiyle iki kardeş ve
bunların hizmetine muhtaç
(yaşlı bir anneleri)
vardı.
Her gece biri,
sıra ile hizmetini görür,
biri ona hizmet ederken, diğeri
ibâdet yapardı.
Bir gece,
ibâdet eden kardeş,
ibâdetten çok zevk alıp,
ricâ etti kardeşine:
Bu gece de annemin hizmetine
sen bakar mısın?
Tabii, hayhay!
Kardeşi
annesinin hizmetini görürken,
o, bütün gece ibâdet etti.
Sabaha doğru uyuyup,
rüyâsında şöyle denildi
kendisine:
Ey filân!
Kardeşin bu işte (kârlı) çıktı
ve bütün günahları bağışlandı.
Sen de,
(kardeşinin hürmetine)
affedildin.
Çocuk sordu merakla:
Hikmeti ne acaba?
Denildi ki:
Allahü teâlânın,
sizin ibâdetinize ihtiyâcı yok.
Ama anneniz, sizin hizmetinize muhtaç.
Ona hizmet, nafile ibâdetten
kat kat daha sevaptır.