Ankara'da yitirilen bütün aşklara....
Yalnız ben değil birtanem, Ankara ağlıyor yokluğuna,
Kalede rüzgarlar bile kahrederek vururken insana,
Güvercinler artık mutluluk çığlığı yerine yas tutar olmuş acınla,
ben ise duramaz oldum artık ayakta,
Kale, Güvercinler hatta sokak lambaları bile ağlarken,
ben artık ağlayamaz oldum, sessiz hıçkırıklarla.
Ankara bile ağlıyorken aşkım yokluğuna,
Ben oldum tam anlamıyla serseri bir leyla...
sensiz ne akan gözyaşımın, ne de Balgat sokaklarının anlamı yok aşkım,
hele bir de çamlık'da yağmur altında delice dolaşmanın...
Ankara ağlıyor aşkım hâlâ ardından,
bulutlar patlamış, Güvercinler delirmiş bir yandan,
bana seni soruyor adeta lodos, yüzüme tokat gibi vururken,
söyle ben nasıl dayanayım, Ankara bile ağlıyorken ardından?..
Adım adım hatıraların, hayalin peşimi bırakmaz,
kahretsin ki azrail ölüm şerbetini sunmaz,
ne olur bırakma, tut ellerimden aşkım,
sensiz bu can, bu acıya daha fazla dayanmaz...
26.09.2007
03:30