Gözümü diktiğim odamın tavanı,
Alnım sıçrasın ve çatlasın duvarlar,
Yankısı rûhumun göğümde dolaşsın,
Sonra ak beyaz bir el tutsun yakamdan,
Göğsümün ortasından güvercin tüyü nefesim,
Son bir kez boğazımla tanışsın...
Kaburgalarıma mahkûm nefesim,
Ben ayak bastığım gün toprağa,
Aklım uçurumun kenarına takıldı,
Ayaklarım çatladı ve uzadı,
Asırlık çınarların omuzlarında,
Kollarım sarılmaktan sarardı...
Bu hırıltılı sesim, soluğum zorâki,
Belli ki gırtlağımda bir elma iskeleti,
Şaşkınlığım itirâza mahâl bırakmaz,
Daha ölmeden ben doğurdu annem beni,
Olsun, ben yine de seviyorum Havvâ seni...