devran ölgüne ışırken
kıp-kıvranırken koyağı
düşülkem el kabızına
umusuzca bakakalır...
çelimsiz düşlem ülkesinin
gönülsüz mezat kölesiyim
geçimsiz seferim havada
yerinsiz düzlem eğrisinin
ölümsüz fesat müresiyim
erimsiz kefenim karada
derinsiz gözlem debisinin
özürsüz hesap öncesiyim
gelimsiz ecelim kapıda
acun söngüne ışıldasın
kıp-kırılıversin bukağı
düşülkem gün-uzamına
umu umu yelken açsın...
-damlalarım ezilmesin.