Çevrimdışı

Efenim, bir gün Ankara'nın büyük bulvarlarından birinde, yaya olaraktan evime seyirtiyordum.

Araçların geliş yönüne karşı yürürken, bulvarın en sağ şeridinde bir dolmuşla orta şeritte bir dobloyu senkronize biçimde yavaşça ilerlerken gördüm. Tanıdık olduklarını veyahut yol tarif ettiklerini falan düşündüm; ta ki o ana dek...Dolmuşçu gitmiş, hep o yapıştırmalarda gördüğümüz trafik canavarı gelmişti adeta. Tartıştıklarını anladım, zira dolmuşçunun, gözbebekleri ve dudakları büyümüş, direksiyonu iyice kavramış ve ficudu ileriye kaykılmıştı .

Neyse efenim, bu kısım girişti. Gelişme ve sonuç ise daha bi holivut ekşın tadında. Dolmuşçu, anaya söverek gazını alamamış olacak ki önce yavaşladı, sonra doblonun arkasına doğru kırdı direksiyonu. Tabii o sinirle beyninin mesafe tayin kısmı devreden çıktığından olacak, doblonun arkasına geçtiğinde tamponunu sağ şeritte bırakmıştı. Bu onu daha bir sinirlendirmiş olacak ki, gaza yüklenip dobloya arkadan çarptı. Sonra, gazlayıp doblonun soluna geçti ve ölümcül vuruşu yaptı. Dobloya sol arka kısmından çarparak aracı savurdu; doblo sağ tarafa savruldu, yoldan çıktı. Ben mal gibi, adeta hipnotize bir davşan hayvanı gibi olan biteni izlerken, bütün bu ekşın yaklaşık 4-5 metre ötemde, 15 saniye içinde olmuştu. Neyse efenim, sonuç kısmı şöyle: doblo, otobüs durağının 2 metre ilerisinde yoldan çıktı. o sırada duraktakilere çarpmaması cidden faciayı önledi. Aracın sağ arkası, arkası ve sol arka kısmı haşat olmuş, camları kırılmıştı.

Dolmuşçu, 150 metre ilerde yolcuları indirip sır oldu, lakin düşürdüğü tampon ve üstünde cillop gibi parlayan plakadan dolayı pek uzağa gitmiş olabileceğini sanmıyorum. Yolcular, sonsuza dek mutlu yaşadılar, ama o gün verdikleri paranın karşılığı olan hizmeti alamamanın üzüntüsünü hep içlerinde bi yerde duyumsadılar. Ben mi? Gidip "Abi geçmiş olsun." dedim.

Alıntı; Alkışlarla yaşıyorum.