Çevrimdışı

Baba oğluna anlatıyor :

Sevgili oğlum bir zamanlar bir at ve sahibi varmış.Adam atını her gün
tımarlar, bütün zamanını onun beslenmesi ve bakımı ile geçirirmiş. Atına binmeye
hiç kıyamaz, yorulmasından terlemesinden ve hastalanmasından ödü koparmış. Bir
gün hacca gitmeye karar vermiş. Atıyla birlikte yola çıkmış. Eh demiş atına seni
besledim büyüttüm bu yolculukta bana yardımcı olacak beni sırtında taşıyacaksın
demiş ve atının üzerine kurulmuş. Yüke alışkın olmayan at biraz serkeşlik etmiş
ama sonunda iradesini sahibine teslim etmiş. Bir kaç kilometre dörtnala
koşturmuş. Atının kan ter içinde kaldığını görünce dinlendirmek için hemen inmiş
başlamış beslemeye ve tımar etmeye. Bir taraftanda kendi kendine kızıyormuş, ben
ne yaptım böyle dünyada eşi benzeri olmayan bir atın sahibiyim, onu mahvettim.
Keşke hiç binmeseydim nasıl elim vardı diye de söyleniyormuş. Artık atına
binmemeye yemin etmiş, almış yedeğine başlamış yayan yürümeye nasıl olsa zamanım
çok vaktinde hacca yetişirim diye düşünmüş. Bir müddet sonra buna da gönlü razı
olmamış. Atına seyis aramış, onu beğenmemiş değiştirmiş, biri yeterli gelmemiş
iki seyis tutmuş, hastalanır diye atının hizmetine veterinerler koşturmuş, iki
gün yol alsa bir hafta atının bakımı ve tedavisiyle vakit geçirmiş, yeşillikler
aramış otlasın diye, düz yollar aramış ayağına taş vurmasın diye. Geriden gelen
hac yolcuları kafile kafile geçmişler menzile doğru. Onu görenler
uyarmışlar:

- Atınla bu kadar zaman geçirme hac mevsimine az kaldı,bin üstüne koştur,
diye.

O ise bu uyarılara kulağını tıkamış. “Böyle bir atım olduğu için
çekemiyorsunuz” diye söylenmiş. Atına olan muhabbeti daha da artmış bu süre
içersinde. Atı ona hizmet etmesi gerekirken o tamamen kendini atının hizmetine
vermiş. Hac zamanı gelmiş adamcağız daha yolun başındaymış. Son bir gayrete
gelecek olmuş atlamış atına ama yine eli varmamış hemen inmiş. Birkaç gün daha
böyle geçmiş. Derken atı hastalanmış veterinerleri ,seyisleri koşturmuş. Tedavi
etsinler diye. Kendini suçlamış, neden bu yolculuğa çıktım diye. Atının tedavisi
günlerce sürmüş ama bir sonuç alınamamış ve at ölmüş.

- E oğul tanıdın mı atı ve sahibini?

- Hayır babacığım tanıyamadım

- Oğul, at bedenimizdir,sahip ise akıl. Eğer akıl bedeni doğru
kullanabilseydi menzile varacaktı. Ancak akıl kendini bedenin zannetti, hem
kendini mahfetti hem bedenini. Beden aklın sahibi değil, akıl bedenin sahibi
olması lazım. Akıl bedene değil, bedenin akla hizmet etmesi lazım…

Emre Doğru