1981 yılında, Dünya Tabipler Birliği tarafından düzenlenen hasta hakları, 1995 yılında daha da geliştirildi. Doktor, kendi vicdanına ve hasta yararına hareket ederken, aynı zamanda hastanın özerkliğini ve haklarını da garanti etmelidir fikri baz alındı. Gizli bilgilerin sadece hastanın açık izni ve mahkemenin kesin isteği üzerine açıklanabileceği de bu haklara eklendi.
“Sağlık kurumlarına başvuran hastalar, kurumların özel hayatlarının korunmasını sağlayan fiziksel özelliklere sahip olmasını bekleme hakkına sahiptirler.” Düzenlemesiyle, hasta mahremiyetinin belki de en hassas noktası oluşturuldu. Tabipler Odası’na yapılan başvuruların arasında en fazla yakınma, mahremiyet konusunda oluyor.

Doktor, hastasından mesleğini uygularken öğrendiği sırları açıklayamaz. Hastanın ölmesi veya hekimle ilişkisinin sona ermesi, doktorun bu yükümlülüğünü ortadan kaldırmaz.
Hastanın onay vermesi ya da sırrının saklanmasının hasta veya öteki insanların yaşamlarını tehlikeye sokması durumunda, hastanın kişilik haklarının zedelenmemesi koşuluyla, hekim bu sırrı saklamakla yükümlü değildir.

Yasal zorunluluk durumlarında hekimin rapor düzenlemesi de, meslek sırrının açıklanması anlamına gelmez. Doktor, tanık veya bilirkişi olarak mahkemeye çağrıldığında, olayın meslek sırrı olduğunu ileri sürerek bu görevden çekilebilir.
Hastanın sağlık durumuyla ilgili tıbbi değerlendirmeler, gizlilik içinde yürütülmelidir.

Muayene, teşhis, tedavi ve hastayla doğrudan teması gerektiren işlemler, makul bir gizlilik ortamında gerçekleştirilmelidir.

Tıbben sakınca olmayan hallerde hastanın yanında bir yakının olmasına izin verilmelidir.

Tedaviyle doğrudan ilgili olmayan kimseler, tıbbi müdahale sırasında bulunmamalıdır.

Hastalığın mahiyeti gerekmedikçe, hastanın şahsi ve ailevi hayatına müdahale edilememelidir.
Sağlık harcamalarının kaynağı gizli tutulmalıdır.