Aklımda resmini çiziyorum,
Biraz telaşlı görünüyorsun,
Bir o kadarda hevesli..
Bir yere gidiyorsun belli..
Her zaman istediğin bir yere..
Mutlusun,
Bir o kadar da üzgün..
Bavullara koyupta,
Götüremediklerinin üzüntüsü bu..
Meleğinin..
Korkma meleğin de mutlu..
Senin mutlu olabileceğini düşünmek,
Onu da mutlu ediyor..
Vakit daralıyor,
Umuda yolculuk başlamak üzere..
Meleğin ağlıyor!
Melekler ağlar mı hiç küçüğüm diyorsun?
Cevap: Gözyaşları oluyor..
Sonra resim donuklaşıyor..
Boş bir oda görüyorum..
Penceresinde ağlayan bulutlar,
Masanı aydınlatan ışık titriyor
Şimdi öksüz..
Başından beri elinde gördüğüm kalemin,
Sessizce
Gidişini yazıyor..
Kağıt kabul etmiyor..
Titreyen ışıkta fazla dayanamıyor..
Çaresiz bir karanlık çöküyor,
Dışarıda yağmurun ayak sesleri..
Gözlerimden süzülen bir damla yaş,
Resme damlıyor..
Renkler karışıyor,
Sonra meleğini görüyorum,
Omzuna dokunuyorum..
Yaşlı gözlerle: Ağlama melek,
O mutlu diyorum..
Ya sen diyor..
Donup Kalıyorum..
~