Alıntı:

«Sempre caro mi fu quest'ermo colle, e questa siepe, che da tanta parte dell'ultimo orizzonte il guardo esclude. Ma sedendo e mirando, interminati spazi di là da quella, e sovrumani silenzi, e profondissima quïete io nel pensier mi fingo, ove per poco il cor non si spaura. E come il vento odo stormir tra queste piante, io quello infinito silenzio a questa voce vo comparando: e mi sovvien l'eterno, e le morte stagioni, e la presente e viva, e il suon di lei. Così tra questa immensità s'annega il pensier mio: e il naufragar m'è dolce in questo mare»

hoşlanırım oldum olası bu ıssız tepeden, bu çitten,

birçok yerinden en uzaktaki

ufkun görüntüsünü yok eden gözumden.

ama durup bakarken ardındaki bitmez

tükenmez boşluklara, insanötesi sessizlik,

sınırsız huzura; dalıp giderim düş

dünyama; duracak gibi olur kalbım orada.

ne ki, duyar duymaz hışırtı sesini

yaprakların rüzgarda ölçerim o sonsuz

sessizliği bu sese oranla: bir yandan

ölümsüzlük gelir aklıma, bir yandan ölü

mevsimler; yaşanmakta olan güncel ve

ardından yaşananların yankısı. dalarken bu

sonsuzluğa düşüncelerim, keyif alırım bu

denizde, batan gemide olmaktan...


"... e mi sovvien l'eterno,
e le morte stagioni, e la presente
e viva, e il suon di lei. così tra questa
immensità sannega il pensier mio:
e il naufragar me dolce in questo mare."

"... e ebediyet gelir hatıra,
o ölü mevsimler, bu mevsim de,
şu yaşayan mevsim de, sesi de. böyle böyle efkar
bende o engin kütleye boğulur
ve enkaz olmayı severim o denizde."


Giacomo Leopardi.