Başörtüsüydü, türbandı derken insanların inançlarına darbe üstüne darbe vuran fikriyat, bu akıl almaz mahalle baskısının bir süre sonra travmaya dönüştüğünü bilmiyor. Ya da biliyor da, bilmek istemiyor; bilmiyor gibi yapıyor.
İnsanların dinlerini yaşayış biçimlerine saygının olmadığı bir ülkenin kısırlaşmış döngüsünden kurtulması zannederim imkânsızdır. Bir yer düşünün ki inançların yaşanamadığı ya da yaşattırılmadığı bir yer burası. Düşünün ki kızların fikirleri değil, saçlarını örtme biçimleri kayda değer bulunuyor. Bunun üzerinde duruluyor ve bundan bir kaos bile çıkartılıyor. Kızlar takvalarının gereği olan inançlarını yaşayabilsin diye, yasaya ihtiyaç duyuluyor. Düşünün ki üniversite kapılarında başörtülü kızların saçlarını açması için ikna odaları kuruluyor. Düşünün ki türbanlı kızlar o köşeden bu köşeye sıkıştırılıyor da sıkıştırılıyor! İşte böyle bir yer Türkiye.
İşin kötüsü bu ikna odalarını açan zihniyet, bir de özgürlükleri savunduğunu iddia ediyor. Özgürleşmekten dem vuruyor. Vururken de kızların özgürlüklerine pranga vuruyor. Hem de masum özgürlüklere…
Birbirine benzemeyen insanların yüz yıllardır birlikte yaşadığı bir ülkemiz olduğu ile övünürken bir ayrıntıyı hep gözden kaçırıyoruz. Tefekkür edip, örtünen kızların bazı azınlıklarca “istenmeyen insan” ilan edildiğini yok sayıyoruz. Oysa bu yok sayım en az siyah – beyaz, fakir – zengin, kadın – erkek ayrımı gibi kırıyor birilerinin kalbini.
Başını örten kızları vatandaştan saymayan düşünce yapısının, birkaç hamlede türban özgürlüklerine karşı yasaklar getirttiğini çok iyi biliyoruz. “Başörtüsü sorununu çözelim” diye yaygara koparan siyasi ağızların, geçmişte bu sorunu çözen kararları Anayasa Mahkemesi’nde bozdurduğunu da biliyoruz. Önüne ne gelirse gelsin siyasi malzeme yapmaktan hicap duymayan, oylarını yüzde bilmem kaç arttırabilmek için inançları bile kullanan siyasi anlayışa lanet olsun. Ne acı!
Başörtüsü sorunu mudur, türban sorunu mudur, üniversitelerde başörtüsü yasağı mıdır nedir artık adı ne olursa olsun bu utanç veren zulme, fikir çatışmasına, geri kalmışlığa bir son verilmesi gerekiyor.
Dışarı çıktığımda kendi evimde bile görmediğim kızların “açıklık” rahatlığını sokaklarda görürken ve yer yer bundan utanırken bile bunu; “nasıl olur” diye sorgulamıyorsam, görüldüğünde hiç de birilerini utandırmayan, sadece inançlarını yaşayan ve bu inançlar uğruna saçlarını kapatan kızları başkaları sorgulamasın. Birlikte yaşayabilelim artık. Bir pencereden değil, gerekirse bin pencereden bakabilelim yaşadığımız alanlara.
---
Muaz Kalaycı
Aktüel Yayın Grubu
Genel Yayın Yönetmeni