Şiir adına layık bir şiir, kader tecrübesiyle başlar. Bir tek kötü şairler özgür'dür.
Bir felsefi moda kendini gastronomik modalar gibi kabul etttirir: Bir fikir, bir sostan daha çürütülür değildir.
Hepimiz soytarıyız: Sorunlarımızdan sonra da hayatta kalırız.
Şu geçici alemde, önerilerimiz sadece vaka-ı adiye değeri vardır.
Sıkıntı, muammaları aynı düzeye getirir: pozitivist bir hülyadır.
Yapayalnız olmanın kinizmi, küstahlıkla yumuşayan bir azaptır.
Mutlak'a kendini beğenmişin biri olarak daldım, mağara adamı olarak çıktım.
Dalgalanmalarımız dürüstlüğümüzün damgasını taşır, teminatımız ise sahtekarlığımızın. Bir düşünürün namussuzluğu, ileri sürdüğü sarih fikirler tuarıyla belli olur.
Felsefenin kabahati, fazla tahammül edilir olmasıdır.
Hayat ve ölümün üzerine eğilmedeki kolaylık, önüne gelenin söylenebilmesidir.
Özgürlük mü? Afiyeti yerinde olanların safsatası.
Aşırı uçların büyüsüne kapılmış olmak; maymun iştahlılıkla dinamit arasında bir yerlerde durmuş olmak!
Benim kozmogenim, temel kaosa, bir üç nokta sonsuzluğu katıyor.
İçimizde doğan her fikirle içimizdeki bir şeyler çürür.
Her mesele, bir sırrın kadrini bilmez, onun da kadrini, sırası geldiğinde, çözümü bilmez.
Istırap çekeriz dış dünya varolmaya başlar..çok ıstırap çekeriz yitip gider. Acı onu sadece gerçekdışlığını açığa vurmak için uyandırmıştır.
Gerçek bende nefes darlığı yapıyor.
Emil Michel Cioran