Kuytularda Bir Yerlerde Kaybolduk
Bütün yoksunluğuma rağmen bu şehri ve seni seviyorum. Bu şehrin geniş, aydınlık caddelerini; dar ve rutubetli kaygan sokaklarını; beyaz badanalı bahçeli her birinde en olmaz hikâyelerin gerçekleştiği yuva olan evlerini seviyorum. Tıpkı senin bana gösterdiğin yanlarını ve buna karşın sakladığın dokunmama izin vermediğin ruhunun en ücra köşelerinde gizlediklerini sevdiğim gibi.
Amma velâkin sana dair korkularım var, her gün avuç avuç biriktirdiğim ve hiçbir yere sığdıramadığım.
Seni bunca sevmeme rağmen güvenemiyorum bir türlü sana. Sevmesine seviyorum hem de kuşkuya yer bırakamayacak biçimde. Sevmem, korkmama engel değil. Ben esrarengizden, girift olandan korkarım.
Söylenmemiş sözler var senle aramızda her ne kadar dillendirilmese de durum ortada rahatsızsın bu durumdan; sen söylemezsin ben de anlamamazlıktan gelirim ama bu gerçekleri değiştirmez. Ben ima ederim sen duymazdan gelirsin. Nereye kadar sürer ki...
Yorulurum
Yorulursun
Yoruluruz
Muhtemel.
İhtimal seni vuracağım sabahın bu kör saatlerinde
Ve sen uykunun en diplerinde, koyusunda olacaksın.
Ve sesin kimseye ulaşamadan kaybolacak
Sokağın caddeye dokunan köşesinde.
Yeni bir hayat düşlerim dişlerimin arasından hınçla dökülürken dayanılmaz gerçekler.
Bu pusatsız şehrin sokaklarında yok olmak isteyeceğim. Eski bir tanıdık yüz arayacağım yabancısı ve yoksulu olduğum senin şehrinde.
Değişeceğim seni en vahşi iç oyunlarıma ve aldanmanın ne demek olduğunu bir kadından, en acıtan yanıyla öğreneceksin.
Sen uyandığında kendini terk edilmiş bulacaksın.
Bütün aldanışlarını umuda kusacaksın ve ateş sararken ısıtır ya önce ihanet gibi.
Bir öfke nöbetine seyri sefer edeceksin, ateş saracak düşüncelerini ve dilini.
Söylenmemiş sözler tel tel dökülecek ve en adi yanlarım sökülecek dilinden.
Adımın önüne onca sıfat eklenecek hainliğe dair.
Deşifre olacaksın,
Uysal biriydin artık değilsin, engelleyemediğin öfkende boğulacaksın.
Sakin, âşık adam yerini ne kadar da kolay bırakıverecek keskin bir nefrete.
Seni iki kere terk edeceğim
Sabahın bu kör saatlerinde
Beni aydınlıklar örtmeyecek kimse görmeyecek
Sokağın köşesinde seni son kez öldürüp
Ardıma bile bakmayacağım
Hiddetini gizleme hadi
Üfür yüzüme nefretini
Olmamın değeri yok, sen imha et bitir işimi
Kin büyüt bir varlığın olsun
Ki yüreğimde değer bulsun
Sana bendeki senle veda ettim.
Benden esirgediğin ne varsa onun hatırı için gittim senden.
Çok şey değildi beklediğim, sadece bir kelime, söz, kelamdı; senin hiç diyemediğin.
Sustun.
Sen sustun, zaman mekân cümle âlem sustu.
Ve kokularıma yenik ben sustum.
Sustuk.
İşte o vakit son sözü söylemek bana düştü.
Söylenmemiş son söz, hoş anlamayacaksın nasılsa, ya da anlamamazlıktan geleceksin.
En önemli hasletimken sabır, ben sabrı sonsuz bir dirençle sınarken ve dahi ümitsizken, senden bir söz bekledim.
İma ettim, sitem ettim, öfkeye kapıldım, seni bilerek kırdım.
İncindin belki ama belli etmedin, etmezsin hiç.
Onca aşikârken beklenti ve utanmışken ve kızarmışken yüz söylenmedi söz.
Giz söze düşmedi.
Söz dilde kaldı.
Gidişe kapı açıldı yavaşça.
Bir aynaya davet et kendini
Göz bebeklerinde gör beni en acımasız
Alıştır hadi yokluğuna sevdiklerini
Yoktuk var olmadan önce
Anlamsız bir kana dönüşmüş çamur parçasıydık hani
Önce kendin azat et varlık telaşını
Ardından sorgula varlığın kaç kuruş
Onca zaman biriktirdiğim sen, bu kadar az mıydın?
Selma Özeşer