Hep sevmekten kaybettim ben,
Hep severek kaybettim.
İçimi eze eze, avuçlarımı tutuştururcasına...
Eğer şahitse şu kentin asfaltlarına düşen yağmur damlaları,
Suyun intihar ettiğini düşündün mü hiç?
Ben bu kente ne zaman ayak bassam bir başıma,
Yalnız, sensiz, yitik bir çocuk gibi mezarlıkta
Yabancılaşıyor şu beraber çiğnediğimiz kaldırımlar.
İnsanlar yabancılaşıyor,
Bulutlar hiç bilmediğim bir dilde yağıyor,
Ben yabanlaşıyorum,
Ben kendime hayvanlaşıyorum
Sigara değil, bütün şehri yakıp içiyorum sanki,
Sanki şarap değil, yaralı bir aslan pençesi içiyorum,
Ciğerlerim titriyor.
Bu kente bir başıma ayak bassam,
Ağaçlar, yapraklar bile yalnızlığı öğretiyor,
Yalnızlığın lisanını konuşuyor;
"Yalnızca."
Yalnızca, salınıyor dallar
Yapraklar yalnızlık kanamış, ölüyorlar,
Sonbahar bahane...
Eğer şahitse bu şehrin kaldırımlarına ağaçlardan düşen,
Sapsarı kanamış yapraklar,
Belki yeşil intihar etmiştir sonbaharda,
Hiç düşündün mü?
Eğer şahitse bu kentin asfaltlarına düşen yağmurlar,
Su intihar etmiştir belki,
Hiç düşündün mü?