Gittin.
Bulutlar yıkıldı üzerime, Atlas mıydın sen?
Tanrıya ulaşabilecek kadar düş kuramadığım,
Düş kurmaktan, düş kırmaktan bıktığım bir zamanda
Çığlıklara sardım kendimi belki duyarlar diye;
-Tanrı dahil.
Sesim, kimselere yetmedi.
Yanımdan geçip giden zaman dilimleri,
Üzerime basıp geçen onca insan
Yazabildiğim onca şiir, okuyabildiğim onca şair
Hatta, kulaklarını kestiğine şahit oldum,
Kocamış ruhumun, kanlar içinde gülümserken yüzüme.
Ellerini tutmak isterken, kalan son güç,
Yaşanılabilir kılabilmek için kendimi, son bir gayret ile
Cehennemi tutuşturdular yarısı sende kalan ellerime
Üzgünüm;
Yüzümü gizleyemedim, saklayamadım yanaklarımdaki nehirleri
Onsekiz yaşından küçükler yüzümü izlememeli.
Şüphesiz;
Gülmeler tükendiğinde suratımda,
Sahte huzurlar üzerime yıkıldığında
İnfilak edeceğim, gürültülü bir kalp çatırdısıyla.
Belki de, gebereceğiz hep birlikte,
Örmeye çalıştığımız uyumsuz, yasak duvarların altında
Sorun değil;
Beni alabilir molozlar, yıkık duvarlar, şehvetli tanrılar.
Gözlerin kurtulsun yeter, gözlerin miras kalsın bu dünyaya.
Ve hoşça kal, hoşça kal yanık yüzlü Mona Lisa...
//Dedde.