İki çocuktuk.
Bildiğin çocuk.
Sen mızıkçıydın, ben mızıkacı çocuk.
Oyunları bozdun,
Elimde bir toparlama çabası,
Bozulan oyunları besteledim ayrılık şarkıları diye.
Olsun be, olsun.
Ben bulutlara bakıp çaldım mızıkayı,
Titredi,
Olsun dedi bulutlar.
Dudağım titredi,
Olsun dedi annem.
Gök titredi,
Olsun dedi gürültüler.
Çok dayanamadan yağmurlar indi gözlerime.
Yaş dediler,
Olsun be, olsun..
Kapı önünde taş arabaları,
Yalnızlığıma çok kez park ettim ben.
Dönüp bulamadığımda çok kez ağladım.
Sen yabancı misafir,
Göğsüme oturan mızıkçı çocuk,
Kalk dediğimde,
Niye sus pus oturdun?
Kal dediğimde niye gittin?
Bir çocuğun gözyaşı kadar kutsal,
Ve ağlayamayan bir çocuğun yutkunduğu kadar,
İçimde tutabilirdim seni.
Dilimden yüreğime kadar yutkunabilirdim istesen,
Mızıka dudağımda,
Ve titrete titrete...
İstesen,
Mendil satan bir çocuk da olabilirdin,
Ben kibrit satardım hemen yanında,
Ağlasan,
Bir ağlasan,
Kibriti yakar ısıtırdım gözlerini...
Ve sonra dönsemde olurdu,
Bütün kibritleri yakıp,
Beş kuruş koymadan cebime..
Gülümsesen,
Bir gülümseyebilsen,
Sokaklardan yanmamış kibritler toplayıp ,
Dudağımı yakardım senden kaçıp...
G.İNESİ