Erkenden uyandım. Günlerden Kasım'dı yine, dondurucu bir sıcak.
Babam kırmızı rujunu sürüyordu, annem kravatını bağlıyor.. Sonra ard arda çıktılar evden.
Lahana bebeğim kendini tavana asmış inliyerek dua ediyordu tokatladım birkaç kez,
annemin halısını kirletiyordu çünkü terinden damlayan acı. Aynalar çok yalnızdı, çok mutsuz teselli ettim onları,
can çekişiyor diye anneannemim ölüsü öldürdüm !
Kendimi sokak köpeklerinden daha az sevdiğimi kimseye söylemeyeceğimede yemin ettim o gün.
Artık boynuma dolamayacaktım ayakkabı bağacıklarımı,
Elektrik prizlerine parmaklarımı sokmayacaktım.
Annemden habersiz tutuşturmayacaktım ispirto döktüğüm perdeleri..
Jiletleri dayayıp şah damarıma tehdit etmeyecektim ağlamasınlar diye yeni doğmuş bebekleri..
Hatta sigara izmaritlerini basmayacaktım dilime gözyaşlarımın tadına alışmamak için..
Bir terk sabahı erkenden uyandım..
Hoşçakalan bendim sonuçta.. Kendine iyi bak'an.. Öyle demişti giderken sevgili..
Baktım kendime baktım uzun, uzun İYİCE baktım !!
Delireceğimi sanıyordum.. Duvarlarla muhabbet etmeseydim eğer hayatta kendimde olduğumun farkına varamazdım.
Birşeyler eksikti ama, birşeyler yarım..
Tuttum nefesimi, sonsuza kadar saydım;
Çok hoş kaldım sevgilim. Görülen en hoş ceset olarak akıllara kazındım !!
//Nursen Yıldırım.