Artık bir kaç lanetli cümleden ibaret hatıran..
Hayalimde canlanan, tekrar tekrar okunan, kulaklarımı unutulmayan bir inleme, bir acı, bir sitem, bir yalan gibi çınlatan..
Sureti pek yabancı babam gibi artık benliğin var olmayanın adı nufus cüzdanımda yer kaplayan. Yırtıp atılmak istenen, kezzapla silinen, mürekkebi akıtılan yine de kaçılamayan gerçeğin kendisinden.
Oysa öz kardeşim bellemiştim gözlerini, ellerin anam, candın soyum sopum akrabam. Kanımdın damarımdan damarıma zıplayan. Sol yanımdın, hep yanımda kalan, kalması istenen..
Beklenen ve artık vazgeçilen. Kayıp şehirsin bulunması için hiçmi hiç zahmet edilmeyen.
Günahsın ! Yasaksın bebeğe kibrit, kadına ihanet, Allah'a kin kadar inan..
Sen; düzlükte elimi tutarken, uçurum kenarında arkasını dönen !
Sen; canımdan caydıran can !
Sen; tövbe niyetine döktüğüm kan !
Sen var ya yüreğimin rezili, yosma sözlüğü kullanan..
Sen; masumluğumla, günah çıkartan.
Sen düşmedin, ben g/ittim bu defa.. Şimdi dilediğin kadar ağla..
//Nursen Yıldırım