Bu forumdaki linkleri ve resimleri görebilmek için en az 25 mesajınız olması gerekir.
Son günlerde tam bir kaosun ortasında gibi hissediyorum. Oraya buraya gidiyorum insanların ortasında dolanıyorum.
Arkadaşlarımla vakit geçiriyorum bedenen yalnız kalmamaya çalışıyorum ama nafile.
Eve gelipte o odaya girdiğim an yaşanan herşey siliniyor aklımdan ne kadar sorun varsa ne kadar dert varsa bir bir gelip oturuyorlar yanıma.
Kronikleşen bu halim aslında bana uymuyor.
O kadar çok arkadaşım varki çevrem o kadar kalabalık ki ama kimse anlamıyor sanki sevdiğim insanlar hep bir duvarın ardında kalıyor.
Biri zamanında bana 'bazı acılardan tek başına geçeriz kimse istesede yoldaş olamaz.' demişti sanırım böyle bir durum bu.
İçim hergün biraz daha parçalanıyor hergün biraz daha kuraklaşıyor.
Ne zaman yaşamak için bir dal arasam elime hep kurumuş parçalanmış çerçöp geliyor.
Oysa hayatımda öyle değerli öyle anlayışlı insanlar varki takdir ettiğim,cok sevdiğim ancak dediğim gibi hep bir duvarın arkasındalar sanki...
Kim bir adım yaklaşsa engellerime takılıyor sonra oturup yalnızlıktan şikayet ediyorum.
Ben kendime olan inancımı yitirdim sanırım bu yüzden kime değse ellerim kırılacakmışım gibi hissediyorum.
Oysa güçlü,zeki diyorlar benim için.
Kocaman bir yalan öyle aptalca şeyler düşlüyorum ki hep havada kalıyorlar.
Bu yüzden en büyük hayalim hep kocaman bir ev ve yalnız bir yaşam.
Hayaller pembe olurdu değil mi ?
Hayata dair somut hedefler zerre kadar ilgimi çekmiyor meslek hayat ekonomik özgürlük hiç biri umrumda değil.
Ama ne yazıkki olmak zorunda bir filmin repliğiydi 'Delirmek bile zenginlere özgü bir lükstür.' diye...
Herşeyin paraya endeksli olduğu bir alanda parasız hayat düşlüyorum ve çok iğreti kalıyor düşlerim.
Herkesin bir amacı var, kendimi ne kadar sunarsam önlerine o kadar seviyorlar,o kadar ilgileniyorlar oysa kim olduğunuzla alakası bile yok.
Belkide ben çok abartıyorum.
Anlatıyorum insanlara konusuyorum onlarla sadece bakıyorlar sözlerim duyulmuyor hep bir parça 'düşünme bunları' alıyorum onlardan hepsi bu.
Sanki bu devrin insanı değilmişim gibi ve sanki bin yıldır hayattayım gibi...
Her neyse anlatmak yine bir işe yaramayacaktır.
Birde buna şarkı ekleyelim;
[DM]xaolyn[/DM]