Biliyordum şarkıların
Bu kadar güzel olduğunu da
Kelimeler hep kifayetli kalır
Sanırdım öylece karşımda.
O malum derde düşmeden önce
...Ki düşerken kalbim incindiğinde
Duyurabilecek kadar sesli ağlamadım
Öte yanda adını bağırıyordum
Güzel yüzlü katillerin.
Kelimeleri kifayete davet ederken
Bir Fransız nezaketinde
Şarkılar daha üzgün bir coğrafya kokuyordu
Kağıda daha üzgün dökülüyordu
Neredeyse hüzünden oluşan
Bir alfabeye sahip Farsça.
Bir şiir yazayım dedim
Güneş karanlığımıza baskın
Vermeden önce.
Yüzüm yerlere aktı
Koptu elimin eline değen
Bütün parmakları.
Parmaklarım şiire bulandı
Geri kalan her şey
Sadece hiçbir şeyliğe
Bey olarak atandı.
Bulaşıcı bir hastalık gibiydi gam
Bütün şairlere dadandı,
Orhan Veli hariç
O, gamdan önce davrandı.
Bir yer var, biliyorum.
Biliyorlar.
Biliyorsunuzlar.
Bu yüzden,
Bilmemezlikten geliyorum
Çünkü,
Kalabalık yerlerde
Ölmekten çekiniyorum.
Çekindiğimde geriliyorum
İntihar haberimi ajansa
Yetiştirmesi gereken bir telgraf teli gibi.
Mezarlıkların mermer taşları;
Toğrağıma düşüyor, düşüyor aman
Timsah gözyaşları.
Clementine,
Seni de çok severdim.
Şimdi,
Her şeyi söylemek mümkünken
Hiçbir şey söylemeden gidiyorum.
Nasılsa ona benziyorum;
Anlatamıyorum…