Çevrimdışı

Tanrı'nın kocaman aleminde; hücrelerimle birlikte, yalnız başınayım ben...

Senden kalan herşeyi kesip giderken içimden,
yüreğimin sıkıştığı mengeneye,
sadist direktifler vererek
eğreti kimliğimi silecektim yeryüzünden.

Yarım kalan aŞkımla,
asılsız avuntularımın ortasındayım.

Şimşeklerin yoğun,
depremlerin azami şiddetli olduğu bu lain yer;
Tam da sensizliğin başkenti.

Yalnızlığımı paylaşan bir dal sigaram
ve ellerimden intihar eden küllerinin
çaresiz çığlıklarını duyuyor gibiyim.

Bedenimi saran vefalı elbisem
çeşitli ağlaşmalara maruz kalmış
bir korkuluğun eşlik ettiği kurtçuk yuvası gibi.

Hasretin;
enflasyon misali kanıma karışıp
damarlarımda dolaşan alkol miktarına oranla
intihar metodları arasında sürükleyip duruyor beni.

Düşlerimi kanatırcasına sürdüğüm güzelliğin;
yetkili kişi tarafından
aforoz edildiğim dinin tanrıçası gibi.

Yorgun ellerimi uzattığım yüzünün hayali,
dokunulmazlığın kurak şehrini andırıyor bana.

Şuracıkta sıkılmışlığımı kurtarmaya çalışırken azaptan,
düşündüğüm karamsarlıklarımı
yutağımdan içime doğru itiyorum.

Tahta parmaklıklarımın tarafsız dokunuşlarını
vücudumun,
bir kaç duyu organıyla hissetmek mümkün.

Tekdüzeliğimi;
şaşırıp,
denizi gözlerinle karıştırmakla safdışı ediyorum.

Onun dışında herşey aynı:
Yatıyorum, susuz, sessiz, kimsesiz ve sensiz...
Üzerimde en sevdiğim beyaz geceliğim
Sanki, hala yaşıyor gibiyim...

Emre Halbad.

__________________