Çevrimdışı

Kaçıp giderken umutsuzluğun adı konmamış kimliksizliği yakasına yapışmasa insanın,
kolay olur belki vazgeçişler..
Vazgeçerken kimden ve neden vazgeçtiğinin farkında midir insan..
sorgusuz sualsiz yalnızlıklara savunmasiz atarken kendini,
sesi olacak bir ışık bulmak çok mu zordur..?Giderken yanında umutsuzluğununda katık
olduğu yolculuklar,dönüp dolaşıp aynı adreslerde bitmez mi??
içimde hayatın uyandırdığı aynada yabancı sureti,birbaşına sokaklarda ip atlarken,
sek sek oynarken görsem inanır mıyım ?
onun ben olduğuna..Cinneti doğuran saatlerin sonsuz acımasızlığına aldırmadan yok
saydığım umutsuzluklar,birileri birazcık daha çok sevsin diye verdiğim çabalar,
parmak ucundan tutunduğum hayatın arkasnda küçüldüğüm duvarlar da mı artık tanıdık değil bana???
İnsanlar……
Hem korktuğum..hem de korkularımdan siğinmak için usul usul sığındığım insanlar..
onlar ne kadar yandaştır ki bana hayata tutunmak için verdiğim olanca mücadelede,
son pamuk ipliğimi paslı makaslarla kesenlere karsı..

Kaçmak……
çözüm olsa keşke..kaçarken çıkardığımı topuk sesleri hayatı kırmasa..yüreğimde o günün
acılarını tasımadan kaçsam her tercihin bir vazgeçis olmadığı yerlere.. ve Keske birine
EVET demek tüm dünyaya HAYIR demek olmasa…