Çevrimdışı

1-b) İNSAN SİTOGENETİĞİNİN ATALARI
İnsan sitogenetiğinin sitolojik tarihi Makino tarafından 1975’te kapsamlı olarak gözden geçirilmiştir. İnsan kromozomlarındaki bazı çalışmalar 1952’den önce yayımlandı. Painter 1923’te insan kromozom sayısının 48 olduğunu buldu, 33 yıl sonra bunun hata olduğu ortaya çıktı. Onun raporu sessiz kaos yarattı: sonra bu bireysel bir kurumda bazı hücrelerin analiziyle tamamlandı. Bu sayı bu bireyler için uygundu. Bununla beraber, araştırıcılar için eksik metotların nedenleri oldukça açıktı. Testlerin seri bölümlerini sınadılar. Çünkü; Üst üste kötü bir şekilde binen kromozomlar odaksal bir yerde değildi. İnsan kromozomları doğru çalışmalar, bazı teknik gelişmelerden sonra uygun hale geldi. Düzelen hücre kültürü metotları kayarken ezilebilen bireysel gelişim hücrelerini oluşturdu. Blakeslee ve Eigsti 1936 yılında kolisini yok eden metafazdaki mitotik uzun ve blok hücreleri gösterdi, gelişim onların çalışmalarıyla oldu. Hsu, 1952 yılında yayılan kromozomlarda karışıma düzgün etiket vererek, hipotonik tuz solüsyonunda hücrelerin davranışını keşfetti, özellikle; tek hücre solüsyonunun kullanımıyla birleştirdi ve hipotonik muameleden önce hücrelere kolisin ekledi.
Bu yeni metotların avantajlarıyla, Tjio ve Levan(1956) bazı bireylerden aldıkları embriyolojik hücre kültürleriyle yaptıkları çalışmalarda insan diploid kromozom sayısının 46 olduğu saptandı. Aynı yıl Ford ve Hamerton bunu spermatogoniumda doğruladı ve hücrelerin mayozda bivalent ya da 23 çift kromozoma sahip olduğunu gösterdi. Metotlar düzeltmeye devam etti. Açıkta kuruyan hücre süspansiyonların mikroskopta kayması daha iyi bir yayılım gösterdi ve metafazda aynı odaksal noktalara doğru çekildi. Hücre kültür tekniklerinde önemli değişiklikler 1960 yılında Moorhead ve iş arkadaşları tarafından keşfedildi ve periferal kan doku birkaç gün içinde kültürde gelişti ve tohum haline geldi. Çünkü kan örnekleri elde edilebilir hazırlıklardır, kromozom çalışmaları kolayca ve yavaşça neredeyse yerine getirilebilir. Bazı kültürler insan kromozom kaynaklarında kullanılan ana kaynaklardan birsidir. En önemli ilave kaynak amniyotik sıvıdır. 1966 yılında, Steele ve Breg amniyotik sıvıdan alınan hücre kültürlerini fetusun yapısal kromozomlarını belirlemede kullanıldığını rapor etti. Bu teknik prenatal kromozom çalışmalarında ana tekniktir, ilk trimester pregnancy boyunca plesentadan alınan kronik villus biyopsisindeki hücre kültürleri büyüme sayılarını yerine getirebilir.
1-c) KLİNİK SİTOGENETİĞİN DOĞUŞU
Yeni teknikler, çoklu şekil bozukluklarına sahip olmayı ve zihin ticareti yapmayı bireylere yakın bir zamanda sağladı. Miller (1995) büyük referanslarla bu erken evrelerin kısa eleştirilerini verdi. Lejeune ve diğerleri (1959) seks kromozomu olmayan en küçük kromozomunun birinde,21 numaralı kromozomun 2normalinin yerine 3 kopyanın (trisomi) hazır bulunmasının bazılarında Down sendromu oluşturduğunu buldu. Aynı yıl Ford ve iş arkadaşları tek X (XO ya da monozomi X) ya da XO/XX mozaik XO ve XX beraber olduğu hücrelere sahip olan dişilerde Turner sendromu yayımlarken, Jacobs ve Strong XXY tamamlamasına sahip olan erkeklerde Klinefelter sendromunu buldu. Onlar ilk çift anöploidiydi rapor etti: klinefelter ve down sendromu 48 kromozoma sahip bir adamda ekstra kromozom 21 ve ekstra seks kromozomu vardı. Bu gözlemler insanda birbirine bağlı seks kararlılığını ya da Y kromozomunun olmaması ve Drosophila’da olduğu gibi otozomal bölümlerde X kromozomunun onarımının olmadığını gösterdi. Y kromozomunda XXXY ve XXXXY bireylerinin erkek olmasıyla, 3 ya da 4 X kromozomunun bulunması bile erkek kararlılığını sağlar. XO/XY mozaik ya da XX/XY chimeraz’da olduğu gibi sadece hücrelerin ölümünde sadece Y kromozomuna sahip bireyler iki spermin fertilizasyonundan, gelişimleri belirlenir.(Bölüm 19 ve 21)
21 trizomi hastalarında çoklu şekil bozukluklarının hazır bulunuşu diğer otozomal hastalar arasında arama yapmaya rehberlik eder. Sırasıyla Patau ve Edwards tarafında 1960 yılında trizomi 13 ve trizomi 18 keşfedildi. Eklenmeyen trizomiler liveburnde bulundu, böylece fetus ya da spontan düşük emriyolarda normal olmayan kromozomların aranmasına dikkat edildi, şöyleki embriyonik lethaller için trizomi üzerine alındı. Carl ve sonra da Bove’un grubu spontan düşüklerde büyük çalışmalarda bulundu ve bütün tanınan pregnancylerde otozomal trizomileri gösterdi. İlaveten, XO ve triploid düşükler noktalandı: tanınan pregnancylerin yaklaşık % 1’i uyduruldu. Açıkça, bu kromozom yasaları öldürücü ve insan mayozu hataya eğilimliydi.
Sadece yapısal saptırmalar, 1970’den önce uygun metotlarla kontrol edilebilen kromozomun kol ve boylarındaki büyük değişimlere neden oldu. 14 ve 21 numaralı kromozomların iki akrosentrik uzun kolları gerekirken, bunlar Robertsonion translokasyonunu içine aldılar. Annenin genç olması ya da etkilenmiş bir akrabanın olması, Penrose, Fraccaro ve diğerlerinin müstesna olarak down sendromundaki çalışmalarının nedeniydi (Bölüm 13). Delesyonların sayısı kontrol edildi. Nowell ve Hungerfold, kronik lösemi hücrelerindeki G grup (Philedelphia) kromozomundaki kaybın tutarlı bulunmasını 1960 yılında açıkladı. Sonra, kromozom bantlama kullanımıyla Rowley özel translokasyonun gerçek sapmalarını gösterdi(Bölüm 27). D grup kromozomlarında delesyonu ilk örneği 1963 yılında rehinoblastoma hastasında Penrose’nin grubu tarafından bulundu, delesyon hastalıktan sorumluysa, rehinoblastoma için gen, kayıp segmantte olmalıdır. Delesyonlar, bazı karakterlere neden olan ve evvelki tanınmayan klinik sendromları 5 nolu kromozomun kısa kolundaki delesyon Lejevne’nin cri du chat(cat cry) sendromu ve 4 nolu kromozomdaki delesyon Wollf-Herschhorn sendromunu gösterir(Bölüm 15).
Grouchy ve diğerleri karakteristik fenotipleri 18. kromozomun kısa ya da uzun kolundaki delesyona sahip hastalarda olduğuna dikkat etti. Bazı ailelerde, ailenin bir üyesinde yeniden düzenlenebilen kromozomun bulunması delesyondan sorumluydu ya da diğer kromozom dengesizliklere bir ya da daha fazla çocuktaydı(Bölüm 16).