Sevgi asıl başlangıçtır yalnızca teolojik konuşmuyorum; sevgi sözcüğünü pek az kullanıyorum ben bu yıpratılmış ve anlamı kaybolmuş bir sözcük; hem sonra bir sertlik de var: Buradaki sevgi buyrulmuştur. Fikre Gelen Tanrı Üzerine adlı son kitabımda Tanrı sözünün ne zaman anlaşıldığını her teolojinin dışında sorma eğilimi vardır. Bu söz Öteki'nin Yüzünde Ötekiyle rastlaşmada kayıtlıdır; zayıflığın ve gerekirliğin çifte anlatımı. Tanrı sözü bu mudur? Benim Başkasından sorumlu olmamı gerektiren söz; burada bir seçme vardır çünkü bu sorumluluk devredilemezdir. Başkasına bıraktığınız sorumluluk artık sorumluluk değildir. Ben her insanın yerine geçerim ama hiç kimse benim yerime geçemez ve bu anlamda ben seçilmişimdir. Dostoyevski'nin sözlerini bir daha düşünelim. Her zaman seçimin hiç de bir ayrıcalık olmadığını düşündüm; bu ahlak bakımından sorumlu olduğu haliyle insan olanın temel özelliğidir. Sorumluluk bir bireyleşmedir bir bireyleşme ilkesidir. Ünlü "insan maddeyle mi yoksa biçimle mi bireyleşir?" sorunu konusunda bireyleşmenin ötekine duyulan sorumlulukla olduğunu düşünüyorum. Bu aynı zamanda serttir; bu etiğin bütün avutucu yönünü dine bırakıyorum.