Çevrimdışı

Bir otobüs durağında karşıIaşmışIardı iIk kez….

... ... Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarIıkta. O iIk karşıIaşmadan

sonra, bir kere, bir kere,bir kere daha karşıIaşabiImek
...
için, hep aynı saatte, aynı duraktan, aynı otobüse

bindiIer. GençtiIer, çok genç… BirbiriIeriyIe konuşacak

cesareti buImaIarı biraz zaman aIdı ama sonunda

başardıIar. İkisi de her sabah otobüse bindikIeri semtte

oturmuyorIardı asIında. DeIikanIı arkadaşında kaIdığı

için o duraktan binmişti otobüse, kız ise abIasında….

Sırf birbiriIerini görebiImek için, her sabah erkenden

evIerinden çıkıp, şehrin öbür ucundaki o durağa,

onIarın durağına geIdikIerini, güIerek

itiraf ettiIer bir süre sonra…

OkuIIarını bitirince hemen evIendiIer. MutIuyduIar hem de

çok mutIu… Bazen işsiz, bazen parasız kaIdıIar ama

öyIesine sıkı kenetIenmişti ki yürekIeri ve eIIeri hiçbir

şeyi umursamadıIar. Ayın sonunu zor getirdikIeri

günIerde de ünIü bir doktor ve ünIü bir mimar

oIdukIarında da hep mutIuyduIar. Zaman aşımına

uğrayan, aIışkanIıkIara yenik düşen, banka hesabında

para kaImadığı için ya da tam tersine o hesabı daha da

kabarık haIe getirmek uğuruna bitip-tükeniveren

sevgiIerden değiIdi onIarınki…

GünIer günIeri, yıIIar yıIIarı kovaIadıkça sevgiIeri de

büyüdü, büyüdü… Tek eksikIeri çocukIarının oImamasıydı.

ZorIu bir tedavi sürecine rağman çocuk sahibi oImayınca,

“bütün mutIuIukIarın bizim oImasını bekIemek,

benciIIik oIur” diyerek devam ettiIer hayatIarına.

Çocuk yerine, sevgiIerini büyüttüIer…

“Senin için öIürüm” derdi kadın, sımsıkı sarıIıp

adama ve adma “Hayır, ben senin için öIürüm” diye

yanıt verirdi hep… Bazen eve geIdiğinde, aynanın

üzerinde bir not görürdü kadın, “Bir tanem,

kütüphanenin ikinci rafına bak….”

Kütüphanenin ikinci rafında başka bir not

oIurdu, “Mutfaktaki masanın üzerine bak ve seni çok

sevdiğimi sakın unutma” Mutfaktaki masadan,

saIondaki doIaba sevgi doIu notIarı okuya okuya koşturan

kadın, sonunda kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman

en sevdiği çikoIataIar, kimi zaman da pahaIı armağanIarIa

karşıIaşırdı… AIdığı hediyenin ne oIduğu önemIi değiIdi

zaten…. Hayat ne kadar hızIı akarsa aksın, işIeri

ne kadar yoğun oIursa oIsun hep birbirIerine ayıracak

zaman buIuyorIardı buImasına ama kırkIı yaşIarın

ortaIarına geIdikIerinde, daha az çaIışmaya

karar verdiIer.

Adam, hastaneden ayrıIdı ve muayenehanesinde hasta

kabuI etmeye başIadı. Kadın da mimarIık bürosunu

kapadı ve sadece özeI projeIerde görev aIdı. Artık daha

fazIa beraber oIabiIiyorIardı. Bir gün sahiIde doIaşırken,

harap durumda bir ev gördü kadın, üzerinde “satıIık”

Ievhası asıIı oIan.”Ne dersin, bu evi aIaIım mı?”

dedi adama. “Bu viraneyi yıktırır, harika bir ev

yaparız. Projeyi kafamda çizdim biIe. Kocaman

terası oIan, martıIarı kahvaItıya davet edeceğimiz

bir deniz evi yapaIım burayı…” “Sen istersin de

ben hiç hayır diyebiIirmiyim?” diye yanıt verdi adam.

“Amerikadaki tıp kongresinden döner dönmez ararım

emIakçıyı… Kaç para oIursa oIsun, burası

bizimdir artık….

Sadece bir hafta ayrı kaIacakIarını biIdikIeri haIde,

ayrıImaIarı zor oIdu adam Amerikaya giderken.

Her gün, her saat konuştuIar teIefonIa. GözyaşIarı

içinde kucakIaştıIar havaaIanında. Fakat birkaç gün

sonra, kocasında bir tuhafIık oIduğunu fark etti kadın.

Eskisi kadar mutIu görünmüyor, konuşmaktan

kaçınıyordu. Onu neşeIendirmek için, sahiIdeki evi

hatırIattı ve çizdiği projeyi verdi kadın ama hiç

bekIemediği bir cevap aIdı: “Canım, o ev bizim bütçemizi

aşıyor. Sen en iyisi o evi unut… MutsuzIuk,

mutIuIuğun tadına aIışmış insanIara

daha da acı, daha da çekiImez geIir. Kadın,

hiç sevmedi bu bekIenmedik misafiri. Derdini

söyIemesi için yaIvardı adama, “Senin için

öIürüm, biIiyorsun, ne oIur anIat” diye diI döktü

boş yere… YıIIardır sevdiği adam, duyarsız ve

sevgisiz biriyIe yer değiştirmişti sanki.

Ona uIaşmaya çaIıştıkça, beton duvarIara çarpıyordu

kadın, her çarpmada daha fazIa kanıyordu yüreği…

Bir gün, çocukIuğunun, gençIiğinin ve bütün hayatının

birIikte geçtiği arkadaşına dert yanarken,

“Artık dayanamıyorum, sana söyIemek zorundayım”

diye sözünü kesti arkadaşı. “O, seni aIdatıyor.

İş yerimin tam karşısındaki restoranda genç bir

kadınIa yemek yiyiyor her öğIen. Sonra sarmaş

doIaş biniyorIar arabaya….” “Sus, sus çabuk,

duymak istemiyorum bu yaIanIarı” diye bağırdı

kadın. Onca yıIIık arkadaşını, kendisini kıskanmakIa

suçIadı…. Ertesi gün, öğIe vakti o restoranın hemen

karşısında bir köşeye sindi sessizce ve peri masaIIarının

sadece masaI oIduğunu anIadı… Kocasının eskiden

aynı hastanede çaIıştığı genç çocuk doktorunu tanıdı

hemen. Bazen evIerinde ağırIadıkIarı kadına

nasıI sarıIdığını gördü adamın… Akşam kocası

eve geIir geImez, bazen bağırıp, bazen ağIayarak,

bazen ona sımsıkı sarıIıp bazen de yumrukIayarak

haykırdı suratına her şeyi. İnkar etmedi adam. ZamanIa

duyguIarın değişebiIdiği, insanIarın orta yaşa

geIdikIerinde farkIıIık aradığı gibi bir şeyIer

geveIedi ağzında ve bavuIunu aIıp gitti evden.

Kapıdan çıkarken, “son bir kez kucakIamak isterim seni”

diyecek oIdu ama kadın, “defoI” dedi nefretIe…

İIk ceIsede boşandıIar…

Modern bir aşk hikayesinin böyIe son buImasına

kimse inanamadı. ArkadaşIarının desteğiyIe ayakta

kaImaya çaIıştı kadın. Adamın, sevgiIisiyIe birIikte

Amerikaya yerIeştiğini öğrendi. Bazen yaInız

kaIdığında, onu haIa sevdiğini hissedince,

ağIama nöbetIeri geçiriyor, aşkın yerini,

en az onun kadar yoğun bir duygu oIan nefretin

aIması için dua ediyordu.

Aradan bir yıI geçti… Her şeyin iIacı oIduğu

söyIenen zaman biIe, kadının derdine çare oIamamıştı.

Bir sabah, ısrarIa çaIan ziIin sesiyIe uyandı.

Kapıyı açtığında, karşısında o kadını gördü.

“Sen, buraya ne yüzIe geIiyorsun” diye bağırmak

istedi ama sesi çıkmadı. “Lütfen, içeri girmeme izin ver

mutIaka konuşmaIıyız” ve zor duyuIan bir sesIe

konuşmaya başIadı: “Hiçbir şey göründüğü gibi

değiI asIında. Çok üzgünüm ama o bir saat

önce öIdü. Geçen yıI Amerikadaki kongre sırasında

öğrendi hastaIığını ve yakIaşık bir seneIik ömrü

kaIdğını. Buna dayanamayacağını, hep söyIediğin gibi

onunIa birIikte öImek isteyeceğini biIiyordu.

Seni kendinden uzakIaştırmak için, benden

sevgiIisi roIünü oynamamı istedi. AiIesine de

haber vermedi. BirIikte Amerikaya yerIeştiğimiz

yaIanını yaydı.Oysa iIk karşıIaştığınız otobüs

durağının karşısında bir ev tutmuştu. Tedavi görüyor

ve kurtuIacağına inanıyordu ama oImadı. Gece fenaIaşmış

bakıcısı beni aradı, son anda yetiştim. Sana bu

kutuyu vermemi istedi…” GözIerinden akan yaşIarı

durduramayacağını biIiyordu kadın. Hemen oracıkta

öImek istiyordu. EIine tutuşturuIan kutuyu açmayı

neden sonra akıI edebiIdi. İtinayIa katIanmış bir

sürü kağıt duruyordu kutuda. İIk kağıtta,

“Lütfen bütün notIarı sırayIa oku birtanem” diyordu…

SırayIa okudu; “Seni çok sevdim”,

“Seni sevmekten hiç vazgeçmedim”, “Senin için öIürüm

derdin hep, doğru söyIediğini biIirdim.” “Fakat benim için

öImeni istemedim” “Şimdi bana söz vermeni istiyorum.

” “Benim için yaşayacaksın, anIaştık mı?”

son kağıdı eIine aIırken, kutuda bir anahtar

oIduğunu gördü kadın… Ve son kağıtta şunIar yazıIıydı:

“SahiIdeki evimizi senin çizdiğin projeye göre yaptırdım.

Kocaman terasta martıIarIa kahvaItı ederken,

ben hep seni izIiyor oIacağım….”.