Çevrimdışı

Bir tek sitemler kalır geriye.

Güzel bir müzik, kahve ve film. Sarıldığın battaniye.
Uyanmak istemediğin sabahlar. ”Neden?” diye sorarlar cevapsız bıraktığında, neden konuşmuyorsun..
İnsan, yalnızlığı bir kişinin gidişine endekslediğinde, gerçekten yalnız kalmak istiyor. İstemsizce.
Kalabalıktan uzaklaşmak istiyor, her an o kalabalığa dahil olsa da. Başka yol yok çünkü, biliyor.
O şekilde yalnızlık, daha fazla yalnızlık getirir.
”İnsan yalnız kalamaz, yapamaz.”

Kuşkusuz atılacaktır başka kollara.
Gözlerinin içine bakarken karşısındaki, göremeyecektir ne kadar uzaklaşmak istediğini.
Sahte bir gülümseme olacak yüzünde. Seni tanımadığı için anlamayacak gerçekliğini.
Sonra kötü biri olacaksın. Üzeceksin insanları, ister istemez.
Bir göze baktığında, başka bir göz görecek, öptüğün dudak bir başkasına ait olacak.
Başka birini öperken süzülür belki yaşlar gözlerinden. Sarıldığında bir başkasına, o gülümserken, senin yüzün donuktur, gözlerin doludur..
Geri çekildiğinde yine yapıştırırsın o sahte gülümsemeyi suratına.
O sahte hislerini sunarsın insanlara.

Bir çok insanla konuşacaksın. Bir çok insana değeceksin. Bir çok insan tadacaksın.
Hayatına her girene, ‘hayatının aşkı’ymış gibi davranacaksın. Çünkü öyle olmalı. Başkasına aldanmaktansa, kendini aldatmış olacaksın.
Hem insan kendine yalan söylediğinde, o kadarda acıtmıyor.

Bir el hayal ediyorum, ellerimde. Sımsıkı kavrıyor.
Sonra ben serbest bırakıyorum, sonra gidiyorum.
Sonra, sanki her aşkın bir sonu varmış gibi, ve acımaması için ilk benim gitmem gerekiyormuş gibi hissediyorum.
Sanırım artık bende acıtmak istiyorum..
Gelmem için beni onlar zorluyorlarken, gitmemek için çabalayan ben oluyorum.

Zaman değişiyor, insanlar değişiyor.
Sonra hislerini açıklıyorlar, hisleriyle oynuyorum.

Çünkü acıtmam gerekiyor. Çünkü artık incinmek istemiyorum.

__________________