Aldığım ilacın etkisiyle,
Bütün gece uyuyakalmışım.
Sakin olmam gerekiyordu,
Çünkü bütün öfkemi kusacaktım.
Unuttuğum hatıralarım...
Bana unutturulan yaşamım...
Bunlar için çok ağladım.
Bir şeyler dökülüyor. Yüzümden aşağıya inen, canımı acıtan, yaraları tekrar açan...
Bir şeyler kırılıyor içeride,
Her seferinde...
Yeni bir sayfa, yeni yüzler görüyorum.
Bana yutturulan yaşamım...
Hafızam siliniyor.
Artık her şeyi hatırlayamıyorum.
Benim gibi; dalga geçilen, hayalleri elinden alınan ve kandırılan dostlarım...
Sizi bilmiyorum,
Ben dayanamıyorum.
Aldığım ilacın etkisiyle,
Bütün gün uyuyakalmışım.
Sakin olmam gerekiyordu,
Yoksa bütün öfkemi kusacaktım.
Her uyandığımda, yere kazıdığım yazıların silindiğini fark ediyorum.
Sizi bilmiyorum,
Ama artık ben,
Dayanamıyorum...
Öğrendim ki,
Hatıralarımı silebilir,
Hissettiklerimi değiştirebilirim.
Aslında, ben kimsenin umrunda değilim... Nasılsa, kimsenin haberi olmadan ölebilirmişim...
Unutulan hatıraların yerine, yenisi gelmiyor, üzerine bir şey yazamıyorum.
Ne zaman bu sözcükleri duysam; dilimi bulamıyorum, ellerim bağlı, bir şey yapamıyorum.
Kapıları kilitlemek, perdeleri çekmek her zaman kolaydır ama;
İŞTE BEN, KENDİMDEN KAÇAMIYORUM.
...ve sonra hayatımdaki tek sorun haline geliyor.
Ağladığımda,
Onlarla konuştuğuma kimse inanmıyor.
Ama bu küçük şeyler,
Yere düşmeden önce gözlerimi çok acıtıyor.
Ne zaman konuşmaya başlasam,
Kendime yukarıdan bakarım, acırım.
İlaçlarım olmasa, içime gömdüğüm her anımı hatırlarım.
Bütün nefretimi kusarım...