Çevrimdışı

Ben şiirin sonunu,babamı kaybettiğim günün gecesinde yazdım..

Beyaz bir kedi gibi girdi pencereden
Usulca kondu ölüm
Başucuna babamın
Sonra
Dolandı odada
Şakaklarına,alnına değdirdi dudaklarını
Öptü ellerinden
Sevdi yüzünü gözünü
Diz çöktü karşısında
Bekledi sakin,dingin.
Birden sıyrıldı içinden
Bu tarifsiz sessizliğin
Bir damla yağmur olup indi.
Ölüm serin bir el gibi
Benim de alnımda,
Yüreğimde,
Şakaklarımda şimdi.

Arsız ölüm
Sessiz ölüm
Hırsız ölüm
Babamı kopardı benden
Çözüverdi ellerini
Sezdirmeden ellerimden.
Silinirken ustalıkla
Yüzünde yaşam izleri
Beyaz bir at oldu ölüm
Bekledi binicisini
Babam tuttu yelesinden
Atladı beyaz atına
Ulaşırken
Bilinmeyen o ülkenin sınırına
Peşinden koştu yüreğim,

Yaşama karşı savaşta
Çaresizlik ise,ölüm,
Birlikte öldük babamla.

Heyy, bahçede dolanan rüzgar
Rüzgara egilen ağaç
Sokakta gezen insanlar
Avluda oynayan çocuk
Eşikte duran ihtiyar
Yolu ağır geçen kamyon
Çöp bidonundaki kedi
Yatak,perde,sandalyeler
Şişman serum şişeleri
Keskin klor kokuları
Kutular dolusu ilaç
Zafer bayramı sevinci
Saksıdaki mahzun çiçek
Vazodaki sarı gülüm
Hepinize haber ola
Babamı götürdü ölüm!

Ayşe KULİN
30 Ağustos, 1983