Çevrimdışı

Edgar Allan Poe'nin şiirine bakıyordum, aklıma geldi Annabel Lee.
Deniz ülkesinde yaşayan bir kız değil miydi Annabel?
Seneler,seneler evveldi;
Bir deniz ülkesinde
Yaşayan bir kız vardı,bileceksiniz
İsmi Annabel Lee;
Hiçbir şey düşünmezdi sevilmekten
Sevmekden başka beni.
O çocuk ben çocuk,memleketimiz
O deniz ülkesiydi,
Sevdalı değil karasevdalıydık
Ben ve Annabel Lee;
Göklerde uçan melekler bile
Kıskanırdı bizi.
Babamın şiir defteri geldi aklıma. Anneme yazdığı şiirler ve arasında da Annabel Lee. Hiçbir zaman bilmediler o şiirleri okuduğumu, bilmesinler de.
Duygular bazen gizli saklı olunca eskimiyor, yıpranmıyor.
Yeşil gözlü kadınım diyordu bir şiirinde, yeşil gözlü kadını annem oluvermişti. Lüle lüle saçlarının kokusunu içime çekeceğim günün hasretiyle yanarım diyordu.
Şimdi saçlarına kırlar düşmüş babam, neler yazıyordu.
Belki söylesem okuduğumu, kızacaklar, utanacaklar belki de.
Yaptığımdan utanıyorum aslında ama pişman da değilim.
Senden ayrı geçirdiğim zamanlarda aklımı yitiriyorum demiş.
Sonra araya yine sıkıştırmış Annabel Lee'yi..
Tesadüfen babamla kitaplardan konuşurken sormuştum Annabel Lee'yi kim yazdı, unuttum demiştim. Önce güldü, o zaman ben daha okumamıştım o defteri, sonra hatırlamakta zorlanıyor gibi yaptı ve Poe dedi, Edgar Allan Poe.. Sonra ağzından kaçırdı, annenle bizim şiirimizdir o dedi.
Güldüm, neden güldüğümü bilmiyorum. Hoşuma gitti belki de.
Bir gün benim defterimi de okuyabilir çocuğum, annem neler yazıyormuş öyle diyebilir. Belki de ona kızdığım zamanlarda, eğer okumuşsa defteri onu hiç kırmak istemediğimi de bilecektir.
Ben güldürebilir miyim yazdıklarımla yüzünü orasını bilemiyorum.
Şimdi aklıma geldi işte Annabel Lee..
Deniz ülkesinde bir kız, sevilmekten yorulmuş.
Sevdadan yana ,kim olursa olsun,
Yaşça başca ileri
Geçemezlerdi bizi;
Ne yedi kat gökdeki melekler,
Ne deniz dibi cinleri,
Hiçbiri ayıramaz beni senden
Güzelim Annabel Lee.

__________________

If you can't measure it, it doesn't exist.