Çevrimdışı

“O öyle Allah’dır ki, O’ndan başka ilâh yoktur! Gaybı ve şehâdeti (gizli olanı ve görüneni) hakkıyla bilendir.

O, Rahmân (bütün mahlûkata rahmet eden)dir, Rahîm (mü’minlere çok merhamet eden)dir.” (Mü’minûn, 14)
Allah; bu kainatı yaratan ve tek olan Zat’ın ismidir.

Tanrı; insanların “olağanüstü güç sahibi yaratıcı ve yönetici” olduğuna inandıkları varlık ya da varlıklara verdikleri genel isim olmuştur. Türkçe’de Tanrı olan bu kelime, Arapça’da ilah olarak geçmektedir.

Tanrı ve tanrıça kelimeleri tarih boyunca neredeyse her çeşit varlığa verilmiş cins isim olan kelimelerdir. İnsanlar kendilerine; her biri ölümlü olan kadın-erkek, insan-hayvan vs. tanrılar edinmiştir.

Yani tanrı çoğulcu bir anlayışın ürünüdür. Bu kullanım açısından bakıldığında “Tanrı” kelimesi “Allah” kelimesi ile hiç bir şekilde örtüşmez. Ve “Allah” kelimesi yerine “Tanrı” kelimesinin kullanılması uygun olmaz. Nitekim Allah (cc) birdir, sonsuzdur, yaratılmış olan her şeyden ve herkesten üstündür, hiç bir şekilde yarattıklarına benzemez.

Tanrı kelimesi “her şeyden üstün olan yaratıcı ve yönetici” manasıyla kabul edildiğinde ise; Allah, varlığı gerçek ve kesin olan tek Tanrı’nın özel ismidir.




Bizim eski atalarımız, müslüman olmadan önce yaratıcı bir zata inanıyorlardı. Belki kendilerine göre de ışık tanrılarıda vardı, ama onlar daha çok kendi lehçeleri ile ''Tengri'' dedikleri zaman zat-ı uluhiyeti kasdediyorlardı bu kelime sonra biraz daha incelik kazandı Tanrı şeklini aldıki aslında mabud demektir ve arapçadaki 'ilah'ın fransızcadaki 'diyo'nun farscadaki 'huda'nın karşılı ı olan bir kelimedir

Ama hiç bir zaman Cenab-ı Hakkın bütün Esma-i Hüsnasını camiism-i zat olan ALLAH kelimesinin karşılığı de ildir

Allah dendi i an bütün kainatta tecelli eden isimleriyle bir zat-ı ecell-i A-la akla gelir ALLAH kelimesiyle anlaşılan budur yani o Mabudu mutlakHalıkı mutlak Maksud-u mutlak Rezzak-ı mutlak Bari-i mutlak Cemil-i mutlak'tır

İlhesma-i Hüsnayı cami ALLAH kelimesinde böyle umumi bir mana anlaşılır ve bu itibarlada Allah'ın(cc)ism-i hass dır.
ALLAH dendi i anbu ma-budu mutlak anlaşılırve vacib-ül vücud akla gelir ama Tanrı dendi i zaman yunanlıların aklına zeus mısırlının apis boğası ve hintlinin aklınada kendi inekleri gelir.




Tanrı kelimesiyle yerli yersiz ma-bud kelimesinin akla gelmesine karşılık Lafz-i celale olan ALLAH kelimesi vacib-ül vucut un ism-i hassı olarak sadece o Esma i Hüsna sahibi Za tı Zülcelali akla getirir onun için bir insan;
Tanrı demekle ALLAH yerinde kullanırsa maksatını anlatamaz ve hata etmiş olur.

Tanrı ilah kelimesi yerinde huda diyo ve god yerinde kullanılabilir, fakat ALLAH yerinde deil.
Allah Cenab-ı Hakk ın Zatının has ismidir. Onun için LÂ İLAHE İLLALLAH diyoruz, fakat la Allaha ill demiyoruz Evvela ilahlar tanrılar ne varsa hepsi nefyediliyor sonrada isbatta mabudu mutlak getiriliyor ve sadece ALLAH vardır deniliyor.

Mevlid yazarı Süleyman çelebi bu hususu çok güzel tefrik ederek ''Birdir ALLAH ondan artık Tanrı yok'' deyip her iki kelimenin yerinide tayin ve tesbit etmiştir

Buna bina en bir insanın a zından Tanrı kelimesi çıktı ında hemen reaksiyon göstermemeli o adamın maksadına bakmalı ALLAH yerine O manayı kullanmışsa tatlıca ikaz etmeli aksine tevehhür gösterilmemeli.