Kapıyı açıyorum
ışıklar kapalı
sen yoksun ..
Işığı açıyorum
karanlığı aydınlatıyorum
sen yoksun ..
Oturuyorum
bakıyorum yanıma, korkak bir edayla
sen yine yoksun ..
Üstümü değiştiriyorum
tam soracakken pijamalarımın yerini sana
yokluğun diriliyor, gözlerimin yalnızlığında ..
Yatıyorum
elim solumun boşluğuna düşüyor
soğuyor, üşüyor
anlıyorum ki, sen yoksun
uyuyamıyorum ..
Sabah oluyor derken
güneş bile ısıtmıyor, dokunduğun tenimi
sarılıyorum sigarama, ellerim titreyişiyle
leş gibi bir kokuya uğurluyorum kendimi
ben sensizlik diyorum buna
hayat kader diyor, inadına