Aşkın İhlal Hali...
Sana var mısın diye sorabileceğim bir oyun değil bu. Alacalı, bulacalı renklerle bezediğim bir dünya hiç değil! Gelmek istediğin yollar, yüreğine serilmiş umutlarla da dolu değil. Hiç değil! Hiç kimse değil!
Tanıdığın suretlerle kandıramam seni...
Olmak istemediğim biri olamam örneğin. Örneğin saçlarımı kızıla boyayamam. Sevemem sırf sen istiyorsun diye zakkumları. Boşveremem, yüzümü çeviremem geçmişime! Bir bok olmasada. Saçma sapan aşk oyunları, aşk sandıklarımız, yandıklarımız...
Ama hiç birine veda edemem...
Dönüp sırtımı gidemem sırf sen istiyorsun diye. İstiyorsun diye sen olamam. Senin olamam. Seninle olamam. Kandırmayalım hadi birbirimizi. Adım attığımız kaldırımlar bu denli farklıyken ve farklıyken atılan adımlar, hiç bir ortak noktası yok bu tutkunun! Elimiz yanar, dilimiz yanar, içimiz yanar...
Hadi kandırmayalım birbirimizi!
Deli gibi yanarken yürek, bu aşkın ihlal hali. Dönüşü yok! Kandırmayalım kimseleri...
...
Tutunamadığım dallarım var benim. Elimi bıraktığım da düşeceğimi bildiğim topraklarım. Adım atmak zorunda olduğum anılarım var; içimi yakan... Yıkıp geçen koskoca bir geçmişim var. Aşklarım var, tek düze, sıradan... Sıradan umutlarım var. Umutlarım var içimi sarıp sarmalayan,
İçimi sarıp sarmalayan tutkularım var...
Bir de sen varsın el bildiğim alemin tam orta yerinde duran!
Ne bana yakın, ne ele uzak...