Kadın ve erkek asla eşit değilldir. Bunu derken, erkeğin kadından veya kadının erkekten üstün olduğunu söylemiyorum. Hiç kimse kimseden üstün değildir. Hiç kimse kimseye de eşit değildir. Ancak haklar ve sorumluluklar vardır. Eşitlikten ziyade adalet ilkesi üzerine durmak en uygun olandır. Mesela, dört beş yaşındaki bir çocuğa göre hazırlamış olduğumuz yemeği babasına da verirsek eşitlik ilkesine uymuş olur. Fakat adalet ilkesine uymamış oluruz. Adalet ilkesi, çocuğa göre ayrı, babaya göre ayrı yemeğin verilmesidir. Dolaysıyla basmakalıp eşitlik ilkesi hiçbir zaman gerçekleşmemiştir. Eşitlik ilkesine uyayım diye erkeklere uyan erkeknlerin yaptığının aynısını yapmaya çalışan kadınlar meydana gelmiştir. Bu da kadınlarda ruhsal çöküntüye neden olmaktadır. Annelik duygusu ön planda olması gerekirken kariyer elde etme duygusu kadını bunalıma sokmaktadır. Ama aynı şey erkek için geçerli değildir. Dolayısıyla her şey doğasıyla müsemma olmalı. Doğasının dışına çıkan kim olursa olsun zarar görecektir. Bu dünyada eşitlik sağlanamıyrsa hele hele adalet de hiç sağlanmıyorsa umudumuz ahirete kaldı demektir. Zaten onun içindir ki cennet - cehennem kurulmuştur. Mutlak adaleti sağlayamasak bile adaletin kenarından geçmek bile bizi mutlu etmelidir. Bunun içinde başkasının sesini değil kendi kalbinin sesini dinlemelisin. Bu da vicdandır. Kalbimizdeki vicdan mahkemesini yok edersek bu dünyada adalet ve eşitlik ilkesini asla bulamayız. Herkes kapısının önünü temizlerse kirli bir yer kalmaz. Herkes vicdanının sesini dinlerse kötülük kalmaz. Ama vicdanlar ölmüşse yapacak bir şey yok. Sadece ruhuna El Fatiha demek lazım.