Çevrimdışı

Az önce boş olan evinizin önünden geçiyordum. Gözlerim takıldı yine boş pencereye kimse taşınmamış diye bir oh çektim içimden.. Sonra bu anlamsız rahatlama aklıma '' sanki taşınsalar ne olacak '' sorusunu getirdi. Bunlar zaten neredeyse hergün geçirdiğim pskolojik saplantılar fakat bunların haricinde.. Arkamı dönup yurumeye devam ediyordumki önümü bisikletli kücük bir kız kesti. Hani seninle el ele yürürken görürdük ve sen yanına gidip severdin çok tatlı dimi aşkım derdin, bizimde böyle bir kızımız olucak işte aşkım derdim.. o Kızdı önümü kesen.. ''efendim tatlım dedim'' - Adını ve yaşını söylemeden geçemezsin burdan dedi çocukca.. '' Adım Barış ve ne yazık ki çok ama çok yaşlıyım'' dedim gülümseyerek. - Peki sevgilin varmı senin dedi. Çocukca yine ... Aklımdan hiç çıkmayan sen , doldu bütün hücrelerime yine. Kafamı önüme eğdim ağlamamak için dudaklarımı ısırdım hızlı hızlı yürümeye devam ettim.. Eve geldim artık tutamıyordum onları yanaklarımı ıslatmaları için serbest bıraktım.. Neden böyle oluyor bilmiyorum Halbuki bütün herşey hazırdı seni unutmak için. Herkesi kandırıyordum mesela en çokta kendimi.. Neden küçük bir kız beni allak bullak ediyor. Bütün planlarımı küçücük bir ayrıntı bozuyor.. Sanki tüm ankara üstüme geliyor hatıralarımı yüzüme vura vura. Ben seni kendine , kendimi ölüme emanet ettim ve gittim. Yalvarıyorum sana söyle onlara bıraksınlar peşimi ...